DE MORGEN Bart Steenhaut, 18 juni 2007

The Scene is weer een groep. Goed nieuws voor veel mensen blijkbaar, want hun comeback in de Brusselse Ancienne Belgique was tot de laatste plaats uitverkocht. Een indrukwekkend en ontroerend concert.

Toen The Scene rond de millenniumwissel de handdoek in de ring gooide, was de rek eruit. De verkoop van 'Marlene', een uitstekende plaat nochtans, viel behoorlijk tegen, en zowel de verstandhouding met het publiek als de onderlinge relaties binnen de groep waren naar het vriespunt gezakt.

De reünie van The Scene kwam, zelfs bij insiders, tamelijk onverwacht. Het was geen geheim dat de bandleden destijds met getrokken messen uit elkaar waren gegaan, en sindsdien heeft Thé Lau, naast het gezicht van de groep ook de creatieve motor, niet stilgezeten. Hij bracht twee goed ontvangen solo-CD's uit, publiceerde enkele boeken, ging op tournee langs kerken en was begin dit jaar nog met een tangokwartet te zien in diezelfde Ancienne Belgique. Het was niettemin ontroerend om de groep opnieuw samen op het podium te zien, ook al liet het geluid aanvankelijk te wensen over en kon je Lau tijdens opener 'Geloof' nauwelijks horen. Toen dat eenmaal verholpen was, hoorde je weer waarom The Scene muziekgeschiedenis heeft geschreven.

Het zal vast kloppen dat er betere drummers zijn dan Jeroen Booy, net zoals er ongetwijfeld keyboardspelers rondlopen die complexere partijen in de vingers hebben dan Otto Cooymans. Maar daar draait het ook niet om. Het gaat over de configuratie van vijf muzikanten, en hoe die de som der delen overstijgt. Bassiste Emilie Blom van Assendelft is het soort vrouw dat het hele optreden met een gelukzalige glimlach om haar mondhoeken loopt zonder haar cool te verliezen, en kersverse gitarist Leendert Haaksma zocht nieuwe invalshoeken, deed veel meer dan zijn voorganger kopiëren. Thé Lau blijft bovendien een veel betere frontman dan hij zelf wil geloven. Zijn stem kraakt als een sloep op wilde zee, maar elk woord raakt als een uppercut. Omdat hij oppervlakkigheid schuwt en in een paar zinnen een situatie schetst die zo herkenbaar is dat het haast lijkt of hij je heeft zitten bespieden.

The Scene speelde een set die louter uit bisnummers bestond. Het duurde welgeteld twintig minuten voor het onverwoestbare 'Blauw' werd bovengehaald, en de vaststelling dat de set nadien niét als een kaartenhuisje in elkaar viel, gaf aan hoe indrukwekkend de verzameling songs is waar de groep inmiddels op terug kan vallen. 'Rigoureus', 'Zuster', 'Bruid', 'Wees Welkom', 'Alcohol En Tranen'... stuk voor stuk waren ze goed voor kippenvel en een krop in de keel. Lau, zichtbaar ontroerd door de hartverwarmende, haast euforische ontvangst, introduceerde het nieuwe 'Alkmaar' als "een moment waar we met zijn allen even doorheen moeten bijten", maar ook dat zorgde niet voor een terugval.

De bisronde groeide, met 'Iedereen Is Van De Wereld' in een glansrol, uit tot een bloedstollende finale, en 'Rauw, Hees, Teder' loste de belofte van de titel nadien helemaal in. The Scene is terug. Zonder slogans. Zonder chlichés. En met als enige constante het vermogen om je te raken op de enige plek waar het er toe doet: recht in het hart. «