PEOPLE & MUSIC Cors van de Berg, juli 2002

Eind '78 richtte hij The Scene op. We zijn nu 23 jaar verder en op dit moment ligt 'De God Van Nederland' zijn eerste officiële soloalbum in de winkel. Op 'De God Van Nederland' staat het soort liedjes dat zijn vorige platenmaatschappijen niet zagen zitten. Is met deze nieuwe muzikale fase in het leven van Thé Lau (49) meteen ook een einde gekomen aan het zo succesvolle bestaan van zijn eigen geesteskind? "Ik mag hopen van niet", zegt hij.

In 1979 ben je begonnen met The Scene. Had je daar hoge verwachtingen van?
"Ja, die heb ik altijd gehad. Misschien is dat wel een tic van Bergen, maar ik heb mezelf altijd wel als een heel groot talent gezien. Ik heb ook iets van: als je dat niet ziet, kun je het beter ook maar niet gaan doen."

In het begin maakte je Engelstalige liedjes, later Nederlands. Waarom?
"In het begin probeerde ik nummers altijd in twee talen te schrijven, zodat je ze, al naar gelang de omstandigheden, in het Nederlands of het Engels kon zingen. Maar dat is me eigenlijk maar zelden gelukt. Op een gegeven moment werd me duidelijk dat ik in het Nederlands gewoon veel beter uit de voeten kon."

Waar komt dat schrijven eigenlijk vandaan?
"Daar ben ik altijd wel mee bezig geweest. Ik wilde vanaf m'n achttiende ook per se liedjesschrijver worden."

Gaat het schrijven van liedjes je eigenlijk gemakkelijk af?
"Ten tijde van 'Blauw' moest ik ze er echt uitpersen. En daarna, Met 'Open', begon het los te breken. Ik schrijf ogenschijnlijk simpel, weinig akkoordenovergangen, weinig gepriegel in de arrangementen. Dat is de reden dat The Scene ook zoveel power heeft. Ik ben nu met nieuwe mensen aan het repeteren en ik was in het begin doodsbenauwd dat ik niet diezelfde power op de planken zou kunnen brengen, maar na twee repetities weet ik dat het wel zo is en dat zit hem toch in de aanpak van de muziek."

Wat wil je met 'De God Van Nederland' vertellen?
"Hm..., 'De God Van Nederland', dat was voor mij zo'n beeld van de calvinistische God van Nederland, ten opzichte van de God van hemel en aarde, en de woeste zeeën en de winden. En het grappige is: nadat ik dat nummer had geschreven, zei iemand van V2: 'Ik krijg de indruk dat je niet weet waar de God van Nederland vandaan komt?' En ik zeg: 'Nee. Ik heb dat zelf bedacht.'Hij zegt: 'Dat is ongelofelijk. Je moet eens Nescio kopen en het verhaal 'Dichtertje' lezen.' Dus ik heb een verhalenbundel van Nescio gekocht. En ja hoor: 'Tweemaal schudde de God van Nederland het wijze hoofd en tweemaal schoven zijn grauwe bakkebaarden over zijn vest'. Het dichtertje is iemand die noodgedwongen een dichtertje is, maar die eenmaal een groot dichter zou willen zijn en dan vallen. Dat is zijn droom. Dat gebeurt ook uiteindelijk. Groots en meeslepend. En daar stond het: 'Maar dat is de God van Nederland en niet de God van hemel en aarde'. Ik zat dat te lezen en ik dacht: hier is iemand, en niet de minste, want het was meteen ook het beste wat ik ooit in het Nederlands gelezen heb, vond ik, hier is iemand bij wie bijna 100 jaar geleden precies hetzelfde door zijn hoofd is gegaan als bij mij toen ik het nummer schreef. Dat is een verbazingwekkende ervaring."

Ben je met 'De God Van Nederland' nu een keer die grote dichter?
"Volgens mij is het een meesterwerk. Ik denk dat ik een meesterwerk gemaakt heb, haha. Nee, ik denk het echt."

Welk nummer is het meest speciaal voor je?
"Op deze plaat is mijn troetelkind 'Waar Mensen Wonen'. Dat had ik al als gedicht. Ik weet nog het moment dat ik achter de piano zat en een hele mooie, bezwerende rif speelde en dacht: ja, eigenlijk moet ik dit gebruiken. En het moment dat ik plotseling dacht: hé, maar ik kan dat gedicht hier overeen gaan rappen. Dat waren van die doorbraken die mij het gevoel gaven van: ik ben nu met iets echt heel goeds bezig."

Hoe spannend is het uitkomen van dit album?
"Even spannend als altijd, met dit verschil dat dit... Een meesterwerk is... haha..., nee, maar dat gevoel heb ik echt. Anders zou ik dat niet zeggen."

Daarom heeft het voor jou meerwaarde?
"Ja. Absoluut. Ik ben ook gewoon zenuwachtig daarover. Hoe gaat het ontvangen worden? Gaan mensen wel horen wat het is?"

Het kan raar lopen in muziekland. 'Marlene' werd in 1998 de hemel ingeschreven en werd uiteindelijk een grote flop...
"Dat is een van de grootste teleurstellingen die ik ooit heb meegemaakt, hoe dat gegaan is. Dat was op het macabere af. De plaat kwam uit en op dat moment was er een fusie gaande bij de platenmaatschappij. Met als gevolg dat er weinig aandacht was voor 'Marlene'. Ze hadden eerst een promotieplan van drie pagina's, en het ene na het andere item werd geschrapt. Het begon met de videoclip, toen werden het de posters in de grote steden, toen was het dit, toen was het dat..., eh..., en na twee of drie ontmoetingen werd me duidelijk dat The Scene het laatste was wat de radioplugger leuk vond. Nog pijnlijker werd het toen Jan Douwe Kroeske me belde en zei dat hij de maatschappij nu vier keer gebeld had wanneer hij die cd nu eindelijk eens kreeg. Toen wist ik natuurlijk al dat het fout ging."

Heb je er nu wel vertrouwen in?
"Ik heb alle mensen die erbij betrokken zijn meermalen gesproken en ik heb bij niet één een slecht gevoel. De meesten zijn jong en enorm enthousiast. De radioplugger krijgt standaard vijfenzeventig singles mee, die belde gisteren of dat aantal verdubbeld kon worden. Dat geeft me een goed gevoel. Maar ja, je weet het nooit."

'Waar Mensen Wonen' is een duet met Sarah Bettens van K's Choice.
"Dat was ook wel een mooi verhaal. Met deze plaat was het een keer dat alles waar ik een beetje over twijfelde, goed uitpakte. Van meet af aan: dit klopt, ja, dit klopt ook. En toen kwam dit nummer. Ik dacht: dat moet een duet worden. Maar wie dan? Ilse DeLange? Ik weet het niet. Wie hadden we nog meer bedacht? Nog een aantal zangeressen in ieder geval. Toen kwam Sony in beeld. Dus ik vroeg: 'Wie zitten er eigenlijk allemaal bij Sony?' 'Nou eh..., K's Choice...' 'Ah, Sarah Bettens, die moeten we hebben'. Maar die woont tegenwoordig in Amerika. CD-tje opgestuurd, anderhalve week niets gehoord. Dus ik dacht: oké, dit wordt de eerste tegenslag. En oudejaarsavond belt ze op: 'Ik wil het toch eigenlijk wel heel graag doen'. 'Hoe gaan we dat doen?' 'Ja, half januari keer ik terug naar Europa, maar dan zit mijn agenda al helemaal vol'. Ik zei: 'Dus ik moet naar Atlanta komen'. Nou, drie en vier januari had ze nog vrij. Echt hals over de kop ben ik in het vliegtuig gestapt en hebben we het in drie en een half uur tijd opgenomen. In die studio hoorde ik meteen: dit klopt gewoon als een bus."

En hoe zit het nu met dat groots en meeslepend leven?
Dat is eigenlijk voornamelijk met optredens. Privé ben ik een andere persoon. Ik wil niet zo'n artiestenvader zijn die 's ochtends om zes uur dronken thuiskomt en dan de kinderen met een kegel van hier tot Tokyo naar de kleuterschool brengt of zo... Ik ben geen Herman Brood. Dat zal ik nooit worden en dat wil ik ook niet worden." «