HITKRANT Cors v/d Berg, 6 juni 1992

Onze verslaggever Cors vertrok naar de studio van onze fotograaf William met de opdracht: stel elk lid van The Scene drie vragen, waaruit duidelijk wordt wat hun rol is in het (vlot draaiende!) geheel. Ziehier het resultaat...

EMILIE BLOM VAN ASSENDELFT (BAS)
Wat is jouw rol als vrouw in de band?
"Ik denk dat als er geen vrouw in de band zou zitten, het er heel anders aan toe zou gaan. Vrouwen zijn een beetje anders dan mannen, en ik heb een beetje een neutraliserende werking, denk ik, in conflictsituaties bijvoorbeeld. (Thé: "Emilie laat de juiste sussende geluiden horen, zo van: houden jullie nou eens allemaal je bek, stelletje klootzakken.") Die mannen worden soms echt kleine jongetjes als iets hen tegenstaat. Dan komt moeder-overste inderdaad, die roept: en nou is het g.v.d. afgelopen met die flauwekul. Hoewel de jongens sowieso niet van die standaardmacho's zijn."

Wat was je eerste indruk toen je met The Scene begon?
"Toen had ik zelf ook al tien jaar in verschillende bands aangemodderd, en Thé was de eerste die vanaf het moment dat ik erbij kwam, heel vastberaden was het te gaan maken. Ik ben erg sceptisch altijd, dus ik dacht: ja ja, dat zullen we wel eens zien. Want Thé zei de eerste vijf jaar, toen we nog niet beroemd waren, ook al: we worden gewoon beroemd. Dat moet! Aan de ene kant vond ik het bijna opgeblazen om er zo over te moeten denken, maar als ik er nu op terugkijk, denk ik: 't is toch de juiste houding geweest. Maar eerst kon ik er niet zo goed tegen."

Is dit nu wat je altijd gewild hebt?
"Nu schaam ik me er een beetje voor, maar toen ik klein was, was ik een verschrikkelijk grote fan van Gilbert O'Sullivan. Toen ik zes, zeven, acht jaar oud was, moesten m'n ouders dat ook altijd voor me opzetten. Tot het ziekelijke toe. Dan zag ik altijd voor me dat ik bij hem op het podium zou staan en helemaal de show zou stelen. Dat had ik toen ik een jaar of elf was met David Bowie. Dus ik had wel altijd die fantasieën. Maar ik dacht wel: dat zal ik wel nooit bereiken. In de puberteit had ik een enorme bewijsdrift. Sloot ik me dagelijks op in m'n kamer om alle platen mee te kunnen spelen om mensen te kunnen imponeren. Dat had ik wel degelijk in die tijd."

THÉ LAU (ZANG/GITAAR)
Wat is de meest vanzelfsprekende vraag die je toch nooit is gesteld?
"Het verbaast me ontzettend waarom nog nooit iemand mij gevraagd heeft wat me in godsnaam heeft bewogen om zanger van een band te worden. Want ik heb daarvoor alles tegen. Een zanger is in mijn ogen een mooie jongen, type lefgozer. Als ik iets niet ben, dan is het dat."

Waarom werd je dan zanger?
"Omdat ik nooit een goede vervanger heb kunnen vinden. Dat is echt de enige reden. Ik heb ook altijd een vreselijke hekel aan m'n eigen stem gehad. Ja, echt uit pure noodzaak."

Alle titels van de nummers op het album 'Open' bestaan uit één woord. Waarom is dat?
"De titels maak je vaak pas als de nummers af zijn, en er waren er twee bij die uit meer dan één woord bestonden. Waarvan één ook nog 'Onder De Maan' luidde, waarbij ik plotseling een flits kreeg van wat een recensent zou schrijven als hij de plaat ging recenseren: 'The Scene opent onder de maat'. Dat was dus een mooie aanleiding om die simpelweg 'Maan' te noemen. Toen was er nog maar eentje over en daar hebben we toen ook maar één woord van gemaakt."

OTTO COOYMANS (TOETSEN)
Hoe zou jij The Scene omschrijven?
"Als een stelletje onmogelijke ideeën die samen toch wel iets leuks presteren."

En hoe omschrijf je Otto Cooymans?
(Emilie: "Het meest onmogelijke individu.") "Ik keek toevallig net in de spiegel. Dan zou ik Otto Cooymans willen omschrijven als toch wel een geëngageerd type, een ernstig muzikantje."

Wat voor persoonlijkheid moet een toetsenist hebben?
"Nou, ik hoef niet zo op de voorgrond te staan. En ik speel toetsen omdat dat zo is gegroeid. Ik heb pianoled gehad van m'n zevende tot m'n elfde. Toen kreeg ik een gitaar in m'n handen gedrukt, maar omdat ik links ben, ben ik eerst begonnen om die te stemmen. Daarna heb ik nog geprobeerd, uit gemakzucht, om dan maar gewoon rechtshandig gitaar te gaan spelen, maar dan kreeg ik van die paarse vingers als ik die dingen indrukte. En zwart en wit trok me wel, is ook wel nodig voor iemand als ik. Een beetje duidelijkheid."

EUS VAN SOMEREN (GITAAR)
Drie jaar geleden kwam je bij The Scene. Daarvoor heb je ongetwijfeld in allerlei bandjes gespeeld. Wat is het verschil?
"Nu heb je meer de kans om explosiever te spelen. Vroeger speelde je echt noten, terwijl je er tegenwoordig niet zo meer over hoeft na te denken. Nu slinger je de liedjes er zomaar uit."

Hoe is het begonnen?
"Op school ben ik natuurlijk al begonnen, zoals de meeste mensen. Op de één of andere manier wilde het toeval dat we heel vaak bij de toen redelijk bekende groep Carlsberg in het voorprogramma terechtkwamen. De eerste keer dat dat gebeurde was in Heemstede. Dat gebeurde allemaal vrij plotseling. Dus wij hadden geen installatie en toen mocht ik op dat ding van hun gitarist Jaap Castricum spelen. Toen was ik levenslang verkocht. Was ik een jaar of vijftien, zestien en toen hoorde ik opeens hoe dat eigenlijk moest met een gitaar en een versterker. Als je niks deed, kwam er al geluid uit."

Hoe ben je bij The Scene terechtgekomen?
"Emilie kende me al en zo kreeg ik op een dag een bandje met veertien nummers erop met een briefje erbij - 'dit nummer staat in B, dit nummer staat in A' etc. - door de bus. Of ik die maar even wilde leren spelen. Daarvoor kreeg ik een week de tijd. Dus sinds ik dat bandje had gekregen, ben ik het huis niet meer uit geweest. Daarna één keer gerepeteerd en dat was het. Dat is nu drie jaar geleden."

JEROEN BOOY (DRUMS)
Wat is het grootste verschil tussen het Roberto Jacketti & The Scooters-publiek en het The Scene-publiek?
"Het wordt ouder, hè. Ja, dat is wel het belangrijkste. En het verschil tussen Jeroen als Scooter en Jeroen nu? Die wordt ook ouder. En misschien wat wijzer."

Wat is het verschil tussen The Scene en de Scooters als groep?
"Da's moeilijk. Dit is leukere muziek om te maken. Ik bedoel, dit heeft wat meer diepgang. Het is iets wat ik vroeger altijd al graag wilde, maar wat er niet echt inzat. Kijk, indertijd zaten wij gewoon met het probleem dat wij heel graag een echte band wilden worden. Toen waren we een jaar of vijftien tot en met achttien, maar dat ging niet echt. We zaten vast aan ons imago, daar kwamen we niet vanaf. Met The Scene hebben we dat probleem natuurlijk niet."

Wat gebeurde er na de Scooters?
"Een half jaar nadat de Scooters waren gestopt stond Thé opeens op m'n verjaardag bij mij op de stoep. Of ik auditie wilde doen. Hetzelfde verhaal als met Eus. Ik kreeg ook een week. Daartussen heb ik een half jaar wat anders gedaan en in dat half jaar zat ik zo'n beetje tegen het plafond, waardoor ik erachter kwam dat ik niets anders wilde dan muziek maken. Dat ging me op een gegeven moment zo tegenstaan, dat ik opeens in drie bands tegelijk speelde. Dat ging dus helemaal fout, want met die bands moet je weer van voren af aan beginnen. Dat was bij The Scene niet zo. Die veldslag hadden ze namelijk al gevoerd." «

[Media]