HITKRANT Cors v/d Berg, 24 november 1990

Het is heel lang zo geweest dat vrouwen een min of meer ondergeschikte rol speelden in de popmuziek. Meestal slechts goed voor (of liever: achter) de microfoon, en heel af en toe de piano. Het bespelen van overige instrumenten bleef een mannenzaak. Die tijd lijkt inmiddels voorbij. Een gesprek over de rol van de vrouw in de popmuziek met Emilie Blom van Assendelft, bassiste van The Scene.

Hoe was je als kind?
"Vroeger was ik nogal jongensachtig. Zo rond m'n achtste wilde ik zelfs liever een jongetje zijn dan een meisje, maar dat is snel verdwenen. Ik deed altijd met de jongens mee: voetballen, boompje klimmen, dat soort dingen."

Hoe ben je aan je instrument gekomen?
"Al vanaf m'n vijfde speelde ik piano, maar toen ik wat ouder werd en de punktijd brak aan, wilde ik dolgraag in een band. Ik heb toen samen met een vriendinnetje een band opgericht. We vonden al heel snel een drumster en een bassiste. Maar bij de eerste repetitie kwam de bassiste niet opdagen. Toen heb ik gezegd: weet je wat, dan ga ik wel bassen, want ik kan toch nog niks. Nadat ik m'n vader had omgekocht door hem te beloven dat ik dat jaar écht over zou gaan als hij een bas voor me kocht, heb ik me vervolgens drie weken praktisch in m'n kamer opgesloten met m'n bas en al m'n platen. Ik ben al die baspartijen op die platen na gaan spelen en na die drie weken kon ik het."

Hoe ben je bij The Scene terecht gekomen?
"Dat is eigenlijk de schuld van Jan Rot. Nadat ik eerst in Amsterdam een paar jaar had aangerommeld en het daar op een gegeven moment wel voor gezien hield, ben ik naar Schotland vertrokken. Daar heb ik een jaar gewoond. Tot dus Jan Rot belde. Of ik auditie wilde doen voor z'n band. Toen ben ik maar weer teruggegaan. Helaas, de auditie liep op niets uit. Het resultaat was wel dat ik zo kwaad ben geworden dat ik overal briefjes op ben gaan hangen met 'Bassiste biedt zich aan'. Op één van die briefjes reageerde Thé (Lau). Auditie gedaan, aangenomen en sindsdien speel ik in The Scene. Alweer vier en een half jaar."

Heb je het gevoel dat je als meisje in de popwereld anders wordt bekeken dan als jongen?
"Nee, ik denk het niet. Ik heb er in ieder geval geen moeite mee. Er worden natuurlijk wel extra veel grapjes over mij gemaakt, maar daar kan ik wel tegen. Ik pak ze net zo hard terug. Wat soms wel anders is is het publiek. Dat reageert soms wel anders op mij dan op de jongens. Dan proberen ze bijvoorbeeld onder m'n rok te kijken of zo, dan ga ik er juist boven staan. Letterlijk. Verder m'n chagrijnige humeur voordat ik ongesteld moet worden, haha. Nee, ik denk dat het wel meevalt. Ik laat me niet in een uitzonderingspositie manoeuvreren."

Heb je ooit gedacht: het lukt me nooit, want ik ben een meisje?
"Nee, dat heb ik nooit zo overwogen. Dat kwam natuurlijk ook omdat ik in de punktijd ben begonnen en in de punktijd kon alles. Wel was het in het begin meer een droom. Dan zag ik mezelf op een podium staan. Maar dat ik vijftien jaar later dat nu gewoon doe, dat ik zo langzamerhand broodmuzikant zou worden, dat had ik nooit kunnen dromen."

Hoe reageerde je omgeving op de keuze van je instrument?
"M'n ouders dachten van: ja, dat zal wel weer zo'n gril van haar zijn. En m'n vriendjes en vriendinnetjes die vonden het allemaal prachtig." «

[Media]