HITKRANT Irene Linders, 13 april 1991

Voor het eerst sinds tien jaar speelt er weer eens een Nederlandse band op Torhout/Werchter. Die grote eer valt te beurt aan The Scene, de Amsterdamse groep die onlangs een Edison won voor z'n elpee 'Blauw'. Ook al wordt de groep rond zanger/gitarist Thé Lau in eigen land lang niet altijd op de juiste waarde geschat, in België zijn ze inmiddels héél populair en bij een concert spelen er zich regelmatig Clouseau-achtige taferelen af! Wij spraken met zanger Thé...

Het duurt soms even voordat het muntje valt... The Scene maakt al heel lang prima muziek maar op de één of andere manier zijn ze tot nu toe in Nederland nooit echt op grote schaal doorgebroken. In België daarentegen trekken ze al een tijdje volle zalen en staat hun meest recente album 'Blauw' op het punt goud te worden. Hoe komt het toch dat The Scene het in België zo goed doet, vroegen wij na afloop van een spetterend optreden in de Brusselse rocktempel 'Ancienne Belgique', aan zanger Thé.

"Misschien vinden ze ons accent grappig", zegt hij nog bezweet van het optreden in de kleedkamer. "De mensen hier hebben een ander gevoel voor dingen en dat komt tamelijk overeen met ons gevoel. In Nederland worden we door een aantal mensen voor een naïeve band versleten en dat vinden ze hier juist mooi. Maar we hebben ons hier wel twee jaar lang kunnen ontwikkelen. In Nederland is het nog steeds een gevecht. Nu met die Edison begint het eindelijk te komen, we verkopen wel eens een zaal uit. Maar het is heel gek als je de ene dag in een sporthal in België staat met 1500 uitzinnige fans en de volgende dag in een zaaltje in Lochem waar iedereen met z'n armen over elkaar staat."

Voor het eerst in tien jaar staat er weer eens een Nederlandse band op Torhout/Werchter en dat zijn jullie. Kwam het als een volslagen verrassing?
"Dat kun je wel zeggen, ja. Ik wilde van de organisator dan ook persoonlijk horen waarom we hier in vredesnaam stonden. Nou, omdat jullie goed genoeg zijn, was zijn antwoord. Hij kon niet meer om ons heen. Wij vinden dat natuurlijk ontzettend leuk en een echte eer. Wij hebben in de band mensen die posters verzamelen van optredens. Onze toetsenist Otto Cooymans heeft ze bijna allemaal en ook drummer Jeroen Booy (ex-Roberto Jacketti & The Scooters) neemt ze vaak mee. Ik denk dat ze dat doen omdat ze dan, als ze nog een keer gaan verhuizen, meteen behang hebben, hahaha. Ik neem ze nooit mee, maar déze poster ga ik mooi wel bij de organisatie opvragen want er komen een paar namen, niet te geloven. Ik mag ze niet eens allemaal noemen, maar ik kan wel alvast verklappen dat Sting en Bonnie Raitt in ieder geval komen. Dat wordt dus een hele fraaie poster. Het is er niet eentje voor de WC. Deze krijgt een ereplaatsje boven de taperecorder in de werkruimte."

Hoe is het om een vrouw in de band te hebben? Van alle Sceneleden werk je al het langste met de bassiste, Emilie Blom van Assendelft.
"Al vier en een half jaar, ja. Ik kwam haar naam tegen op het prikbord in de oefenruimte. Wij waren net een bassist kwijt en zij had een briefje opgehangen met de tekst: bassiste zoekt band. Ik heb haar toen meteen opgebeld en ik moet je zeggen dat ik heel erg blij met haar ben. Een vrouw in de band maakt zóveel uit. Het is een hele andere sfeer. Onderweg heb je anders alleen maar van die macho-talk. Met een vrouw erbij is dat niet zo. Muzikaal gezien werkt het ook verhelderend. Als we nummers schrijven zit zij te porren op punten waar een man nooit commentaar op zal geven. Emilie neemt een hele speciale plaats in binnen de band. Vaak is ze een soort katalysator."

Vertel eens over je relatie met Rick de Leeuw, de zanger van Tröckener Kecks. Jullie produceren elkaars platen?
"Sommige mensen hebben twintig vrienden, sommige mensen hebben dertig vrienden, maar ik heb twee vrienden en Rick is er daar één van. Wij hebben al ongeveer tien jaar een hele bijzondere verhouding. Heel uniek, het is een kwestie van wederzijds vertrouwen."

Is er ook sprake van concurrentie tussen jullie?
"Absoluut, maar het is alleen maar een gezonde rivaliteit. We gaan regelmatig naar elkaars optredens kijken en zitten wel eens te zieken van: nou, het was niet best vanavond! Maar we hebben toch wel wat bereikt met z'n tweeën! Uit al die avonden filosoferen en zuipen is eindelijk iets gekomen dat hout snijdt. Dat is tien jaar een vraag geweest, maar nu is het een weet. Wij krijgen een Edison en staan op Torhout/Werchter, zij krijgen een Zilveren Harp en spelen op Pinkpop."

Wat is nu je grote ambitie?
"Torhout/Werchter was een concrete ambitie, maar dat hebben we nu bereikt. Een gouden plaat in België was er ook één, en die wens wordt hoogstwaarschijnlijk volgende maand vervuld. Erkenning in Nederland is nu ons volgende doel. Kijk, er is maar één ding dat telt: je loopt het podium op en dan moeten er een heleboel mensen zijn die allemaal keihard klappen. Dat stimuleert ons om nóg meer de beuk erin te gooien, en dan gaan ze vanzelf nóg harder klappen. Dát is het mooiste wat er is. Wat we nu willen bereiken is dat de Nederlanders iets hebben van: er gebeurt vanavond iets in ons dorp dat we niet mogen missen."

The Scene begon ooit als Engelstalige band. Ben je niet bang dat je, door nu in het Nederlands te zingen, internationaal gezien heel beperkt bent? Om die reden gaat Clouseau immers ook in het Engels opnemen.
"Toen we nog Engelstalige platen maakten schreef ik er ook altijd al Nederlandstalige teksten bij. Op een gegeven moment overtroffen die de Engelse zó, dat we in het Nederlands verder zijn gegaan. Ik heb daar in ieder geval nooit spijt van gehad. Alle Nederlandse bands zouden dat een keer moeten proberen. Je kunt nu wel zeggen dat je daardoor beperkt bent in je afzetgebied, maar er komt een keer een band of artiest die met een Nederlandse tekst in Amerika scoort. Laten we hopen dat The Scene de eerste is. Dat is een mooi doel om naartoe te werken." «

[Media]