DE PLAAT DIE MIJN LEVEN VERANDERDE
THÉ & HET YEAH YEAH YEAH-GEVOEL

ALOHA Willem Bemboom, oktober 2000

Thé Lau (2000)Scene-zanger Thé Lau stapte bij zijn broer in de auto en kwam er als een ander mens weer uit.

"Ik zat op een dag bij mijn broer in de auto en de radio stond aan. Ik was een jaar of elf, twaalf, mijn broer was achttien jaar ouder. Het was geloof ik tijdens een vakantie, het zal '63-'64 geweest zijn. Ik luisterde veel naar de radio, en in die dagen hoorde je nog vooral rock & roll uit de jaren vijftig. Maar opeens kwam er tussen al die muziek van de oude stempel een liedje voorbij dat anders klonk dan alle anderen: 'She Loves You' van The Beatles, toen nog totaal onbekend. Er ging een soort van schokgolf door mij heen, ik zat aan mijn stoel genageld naar die muziek te luisteren. Het ging er niet zozeer om wat ze zongen, maar die frisse sound die ze hadden, het was een totaal nieuw geluid. Ik had zoiets nog nooit gehoord en het was alsof een bliksemschicht me trof. Het is moeilijk om dat gevoel vandaag de dag uit te leggen. Vanaf toen hoorde ik het nummer drie keer per dag voorbij komen en ook met het volgende singletje, 'I Want To Hold Your Hand', ging het zo. De muziek van de generatie ervoor, waar je wel naar moést luisteren als het radio betrof, werd toen ook voor het eerst een beetje verdrongen. Exit Elvis, Cliff Richard en welcome The Beatles.

Een dag nadat ik 'She Loves You' hoorde, heb ik gelijk de gitaar opgepakt en ben begonnen met muziek maken. Nou ja, gitaar, we hadden thuis alleen een ukelele liggen, dus daar moest ik het eerst mee stellen. Maar ik ben wel gelijk gaan sparen voor een echte gitaar. Want sinds ik The Beatles had gehoord, moest en zou ik gewoon muziek gaan maken. Ik liet ook mijn haar groeien, al wachtte ik daar even mee totdat het echt 'in' was. Ik was nooit de snelste in dat soort dingen, maar wilde natuurlijk wel alles volgen. Ik woonde toentertijd in Bergen, Noord-Holland, een behoorlijke uithoek waar nooit wat gebeurde. Toen die muziek eenmaal kwam, was dat voor mij al heel wat. Die middag in de auto van mijn broer heeft voor mij een tijd van spannende nieuwe dingen ingeluid.

Ik weet niet eens zeker of ik die singletjes wel heb gekocht. Volgens mij wel, ik weet in ieder geval zeker dat ik eerst een EP'tje van The Beatles had, met iets van vier nummers erop. Ik denk dat ik daarna pas aan singletjes ben begonnen, veel geld had ik natuurlijk niet. De Stones kwamen in die dagen ook voor het eerst om de hoek kijken, en ook hun muziek vond ik fantastisch. Ze waren wel minder muzikaal en wat ruiger dan The Beatles, maar om die rebellie ging het mij niet echt. Je was echt op zoek naar een nieuw geluid. De eerste plaat die ik ooit kocht was er een van Trini Lopez. Die is volgens mij na die bewuste middag nooit meer uit de kast gekomen.

Er waren maar een paar artiesten uit de 'vorige generatie' die voor mij naast The Beatles en de Stones overeind bleven, zoals Chuck Berry, Gene Vincent en Jerry Lee Lewis. Die scherpe jaren vijftig-rock & roll, daar luister ik nu nog steeds naar. Achteraf gezien vind ik die muziek nu ook beter dan The Beatles en de Stones. Als ik tegenwoordig 'She Loves You' hoor, raakt het me niet meer. Ik vind het nog wel aandoenlijk hoor, maar de verrassing van toen is er nu natuurlijk helemaal af. John Lennon sla ik wel nog steeds aan als de, eh... Nou ja, heel hoog. Kort na 'She Loves You' schreef hij het liedje 'I'm A Loser'. Ik kon er nooit achterkomen waar dat nou precies over ging en dat heeft me altijd wel beziggehouden. Totdat ik het laatst onder de douche stond te zingen. Ineens begreep ik dat het liedje over z'n moeder moest gaan. Na dertig jaar naar het liedje te hebben geluisterd, grijpt het me dan toch weer." «


[Media]