HET EIND VAN HET FEEST

AVVL MAGAZINE Mei 2000

Thé Lau (2000)Thé Lau (1952) speelt al twintig jaar in de eredivisie van de 'Nederpop'. Hij maakte begin jaren zeventig een vliegende start als gitarist van Neerlands Hoop Express, het rockcabaret van Freek de Jonge en Bram Vermeulen. Halverwege de jaren tachtig brak hij als zanger én tekstschrijver van The Scene definitief door met nu al klassieke nummers als 'Blauw' en 'Open'. Dit voorjaar maakte hij een verrassend debuut als schrijver, met de verhalenbundel 'De Sterren Van De Hemel'.

Een verregende ochtend in Amsterdam. We ontmoeten de zanger met het doorleefde stemgeluid in zijn stamcafé 'De Noorderster', dat we in zijn boek nauwelijks verhuld als café 'Het Zuiderkruis' aantreffen. Het overrompelende succes van de bundel wordt in het café met trots gedeeld. De verhalenbundel snijdt dezelfde grote thema's aan die we uit zijn liedjes kennen, in trefzeker vertelde kleine geschiedenissen, over het café waar we nu zitten, over een scheepsarts, die nadat hij zijn vrouw verloren heeft, met zijn zoon op reis gaat. Over zijn eigen vader, die in het verzet heeft gezeten. "Mijn vader", zegt de zanger peinzend, terwijl hij een shaggie opsteekt, "was een echte held." In het verhaal 'Kruis Van Verdienste', denkt een oudere man terug aan zijn vrienden uit het verleden, terwijl hij wordt geridderd voor zijn verzetsdaden. In een hilarische scène volgen we de vrienden, gehuld in grijze Wehrmachtuniformen, op hun tocht in een gestolen brandweerauto om een munitie-opslagplaats leeg te halen. Ze worden aangehouden, maar ontsnappen door de Hitlergroet vanuit de met wapens volgeladen auto te laten schallen. In dit verhaal herkennen we iets van de vader die optreedt in het lied 'Wild En Luidruchtig': 'vader, vader, wat was je vaak dronken of weg / nog zie ik de tafel, een vader die eet en niets zegt / ik zit nu aan tafel en denk aan je komende dood / en ik ben nu groot, maar jouw zwijgen houdt mij nog steeds recht'.

MUZIEK ALS LEVENSVERVULLING
"Het lijkt me niet gemakkelijk", antwoordt de zanger aarzelend op onze vraag of hij zich zou kunnen voorstellen dat hij dit lied op de uitvaart van zijn vader (die nog gezond en wel is) ten gehore zou brengen. "Er zijn natuurlijk een paar nummers die vaak op uitvaarten worden gedraaid, zoals 'Het Werk Van God', dat zelfs in de uitvaart-toptien staat." Er is een prachtige uitvoering van 'Het Werk Van God, met strijkers en blazers, die op de '2 Meter Sessie'-CD staat, die in 1997 op het Varagram-label verscheen. Eigenlijk is het moeilijk te zeggen waar de tekst nu precies over gaat; er is een vermoeden, een kerk, een ziekenhuis? 'En ik kijk naar het werk van God / en de gaten die het slaat / en de zonverlichte lege plek / die je achter laat'. Een lied dat hoopvol en tegelijk verdrietig klinkt. "Er is nog een lied, 'Feest', dat veel gebruikt wordt. Het feest als symbool van het leven. Ook daarvan heb ik meegemaakt dat het gedraaid werd op een uitvaart waar ik zelf aanwezig was. Het is nogal een test, of zo'n nummer overeind blijft, of het niet ontmaskerd wordt. Dat ik die nummers ben gaan schrijven, komt ook omdat er op een gegeven moment in mijn leven zoveel mensen om me heen overleden. Het begon echt onder mijn huid te zitten. Ik voelde me een uitvaart-veteraan, wist ook precies waar de moeilijke momenten zitten, de rondgang om de kist. Overigens was de platenmaatschappij daar helemaal niet blij mee. Lichte kost verkoopt veel makkelijker. Maar ik voelde dat ik er iets mee moest doen."

OP GROTE FESTIVALS IS THE SCENE EEN GRAAG GEZIENE GAST
"In de wintermaanden heeft Thé Lau met een eigen programma langs de theaters getourd, maar nu de zomer voor de deur staat komen de festivals er weer aan, waar The Scene een graag geziene gast is. En dat vindt Lau heerlijk, na drie maanden van voornamelijk de rustige nummers in een intieme omgeving, weer met de hele band in een energieke set voor een enorme, uitzinnige massa te staan en dan bij voorkeur in de openlucht. "Bij zonsondergang, daar komt zo'n ongelooflijke energie vrij." Toch kun je je voorstellen dat de alweer bijna vijftigjarige popartiest er een keer genoeg van krijgt. Lau verklaart: "Bij ons is nooit sprake geweest van een rock 'n roll-imago, ik neem geen pose aan. En ik ga natuurlijk heel zorgvuldig met mijn nummers om. Een nummer als 'Blauw' zullen we wel altijd blijven spelen. Ik heb me er bij neergelegd, dat iedereen daar wel altijd om zal blijven vragen, maar ik kan, zodra de eerste tonen weerklinken, nog altijd dezelfde opwinding voelen als toen we het nummer voor het eerst speelden. En wat daarbij komt, we playbacken nooit. Zo hou je een nummer zuiver, door de jaren heen. Dat nummer is geschreven na een periode dat het met de band allemaal moeizaam ging en dat heeft ons zoveel gegeven, daar hou je een speciale band mee. Ik heb toen doelbewust een poging gedaan om een hit te schrijven, en dat is gelukt. Dat nummer hoort bij mij."

GOD MET EEN HOOFDLETTER
Toch heeft The Scene de afgelopen jaren veel aan persoonlijkheid gewonnen. Waar op eerdere albums de opwinding van 'Blauw', 'Open' of 'Iedereen Is Van De Wereld' centraal stond, zijn de latere albums gevuld met een afgewogen mix aan veel persoonlijker nummers, naast het echte popwerk. Veel van die liedjes gaan over de grote dingen van het leven, over liefde, over dood, over je eigen houding in het leven. En telkens keert er het beeld van een God in terug. Lau: "Teksten schrijven is begonnen als iets waar de muziek nu eenmaal om vroeg. En daar probeer je je dan in te ontwikkelen, grenzen te verleggen. Ik ben niet echt gelovig. Ik weet ook niet of je God nu met een hoofdletter of een kleine letter moet schrijven. Dat gaat op het gevoel. Voor mij is God meer een principe, meer een idee dan een persoonlijkheid. Je zou God ook kunnen vervangen door de oerknal, of door de fantastische ideeën uit de wetenschap, wormgaten, snaarvormige trillingen in de microkosmos. In de bundel 'De Sterren Van De Hemel' staan in het lange slotverhaal 'Stella' twee brieven aan Stephen Hawking, de natuurkundige en science-fictionschrijver, die zulke geheimzinnige werelden voor mij heeft ontsloten. Overlijden, doodgaan, dat komt me niet als iets definitiefs voor. Ik denk dat je geest wel ergens blijft zweven: er is plek zat in de ruimte, dat heeft de wetenschap wel aangetoond."

WEES NIET BANG, WEES GERUST
Hoewel hij de gedachte aan de dood zoveel mogelijk probeert te vermijden, is Thé Lau niet bang voor de dood. 'Wij zijn meer bang van de liefde dan we bang zijn van de dood', zingt hij in 'Bruid' op de CD 'Arena'. "Alleen het verlies van een kind, een nichtje van me, daar kon ik helemaal niets moois aan ontdekken, dat is zo onrechtvaardig." Thé Lau kijkt een moment zwijgend naar buiten, waar het weer iets lijkt op te klaren en vervolgt dan: "Volwassenen, grote mensen, als die moeten gaan, dan moeten ze gaan, dan is het tijd, dat is niet alleen maar verdrietig. Uiteindelijk wordt je bevrijd van het leven, dat niet alleen maar feest, maar ook een flinke opgave is. Al is het heel gemakkelijk een begrafenis te bederven. Ik was eens op een begrafenis waar na afloop enorm veel wodka werd geschonken. Dat vond ik verschrikkelijk. Toen stond iedereen binnen de kortste keren in allerlei hoekjes met elkaar te smoezen, dat werkte niet. Voor mezelf zeg ik: kopje koffie, glaasje bier of wijn, dat is genoeg." Hij glimlacht bij de gedachte aan zijn eigen uitvaart: "Ik heb over m'n eigen uitvaart geen uitgesproken ideeën, voorlopig. Het lijkt me niet aan mij, om daar van alles mee te willen. Je bent er zelf immers niet bij. Laat de nabestaanden dat maar invullen, zoals zij dat willen. Ik hoef niet over mijn graf heen te regeren. Maar als je me vraagt wat veel indruk op me heeft gemaakt, dan moet ik denken aan een uitvaart zoals ik ooit in New Orleans, in de Verenigde Staten, zag. Prachtig, een lange stoet die dansend en zingend door de straten gaat, ja." «


[Media]