AVVL MAGAZINE Mei 2000
 Thé Lau (1952) speelt al twintig
jaar in de eredivisie van de 'Nederpop'. Hij maakte begin
jaren zeventig een vliegende start als gitarist van
Neerlands Hoop Express, het rockcabaret van Freek de
Jonge en Bram Vermeulen. Halverwege de jaren tachtig brak
hij als zanger én tekstschrijver van The Scene
definitief door met nu al klassieke nummers als 'Blauw'
en 'Open'. Dit voorjaar maakte hij een verrassend debuut
als schrijver, met de verhalenbundel 'De Sterren Van De
Hemel'.
Een verregende ochtend in
Amsterdam. We ontmoeten de zanger met het doorleefde
stemgeluid in zijn stamcafé 'De Noorderster', dat we in
zijn boek nauwelijks verhuld als café 'Het Zuiderkruis'
aantreffen. Het overrompelende succes van de bundel wordt
in het café met trots gedeeld. De verhalenbundel snijdt
dezelfde grote thema's aan die we uit zijn liedjes
kennen, in trefzeker vertelde kleine geschiedenissen,
over het café waar we nu zitten, over een scheepsarts,
die nadat hij zijn vrouw verloren heeft, met zijn zoon op
reis gaat. Over zijn eigen vader, die in het verzet heeft
gezeten. "Mijn vader", zegt de zanger peinzend,
terwijl hij een shaggie opsteekt, "was een echte
held." In het verhaal 'Kruis Van Verdienste', denkt
een oudere man terug aan zijn vrienden uit het verleden,
terwijl hij wordt geridderd voor zijn verzetsdaden. In
een hilarische scène volgen we de vrienden, gehuld in
grijze Wehrmachtuniformen, op hun tocht in een gestolen
brandweerauto om een munitie-opslagplaats leeg te halen.
Ze worden aangehouden, maar ontsnappen door de
Hitlergroet vanuit de met wapens volgeladen auto te laten
schallen. In dit verhaal herkennen we iets van de vader
die optreedt in het lied 'Wild En Luidruchtig': 'vader,
vader, wat was je vaak dronken of weg / nog zie ik de
tafel, een vader die eet en niets zegt / ik zit nu aan
tafel en denk aan je komende dood / en ik ben nu groot,
maar jouw zwijgen houdt mij nog steeds recht'.
MUZIEK ALS
LEVENSVERVULLING
"Het lijkt me niet gemakkelijk",
antwoordt de zanger aarzelend op onze vraag of hij zich
zou kunnen voorstellen dat hij dit lied op de uitvaart
van zijn vader (die nog gezond en wel is) ten gehore zou
brengen. "Er zijn natuurlijk een paar nummers die
vaak op uitvaarten worden gedraaid, zoals 'Het Werk Van
God', dat zelfs in de uitvaart-toptien staat." Er is
een prachtige uitvoering van 'Het Werk Van God, met
strijkers en blazers, die op de '2 Meter Sessie'-CD
staat, die in 1997 op het Varagram-label verscheen.
Eigenlijk is het moeilijk te zeggen waar de tekst nu
precies over gaat; er is een vermoeden, een kerk, een
ziekenhuis? 'En ik kijk naar het werk van God / en de
gaten die het slaat / en de zonverlichte lege plek / die
je achter laat'. Een lied dat hoopvol en tegelijk
verdrietig klinkt. "Er is nog een lied, 'Feest', dat
veel gebruikt wordt. Het feest als symbool van het leven.
Ook daarvan heb ik meegemaakt dat het gedraaid werd op
een uitvaart waar ik zelf aanwezig was. Het is nogal een
test, of zo'n nummer overeind blijft, of het niet
ontmaskerd wordt. Dat ik die nummers ben gaan schrijven,
komt ook omdat er op een gegeven moment in mijn leven
zoveel mensen om me heen overleden. Het begon echt onder
mijn huid te zitten. Ik voelde me een uitvaart-veteraan,
wist ook precies waar de moeilijke momenten zitten, de
rondgang om de kist. Overigens was de platenmaatschappij
daar helemaal niet blij mee. Lichte kost verkoopt veel
makkelijker. Maar ik voelde dat ik er iets mee moest doen."
OP GROTE FESTIVALS
IS THE SCENE EEN GRAAG GEZIENE GAST
"In de wintermaanden heeft Thé Lau met een
eigen programma langs de theaters getourd, maar nu de
zomer voor de deur staat komen de festivals er weer aan,
waar The Scene een graag geziene gast is. En dat vindt
Lau heerlijk, na drie maanden van voornamelijk de rustige
nummers in een intieme omgeving, weer met de hele band in
een energieke set voor een enorme, uitzinnige massa te
staan en dan bij voorkeur in de openlucht. "Bij
zonsondergang, daar komt zo'n ongelooflijke energie vrij."
Toch kun je je voorstellen dat de alweer bijna
vijftigjarige popartiest er een keer genoeg van krijgt.
Lau verklaart: "Bij ons is nooit sprake geweest van
een rock 'n roll-imago, ik neem geen pose aan. En ik ga
natuurlijk heel zorgvuldig met mijn nummers om. Een
nummer als 'Blauw' zullen we wel altijd blijven spelen.
Ik heb me er bij neergelegd, dat iedereen daar wel altijd
om zal blijven vragen, maar ik kan, zodra de eerste tonen
weerklinken, nog altijd dezelfde opwinding voelen als
toen we het nummer voor het eerst speelden. En wat
daarbij komt, we playbacken nooit. Zo hou je een
nummer zuiver, door de jaren heen. Dat nummer is
geschreven na een periode dat het met de band allemaal
moeizaam ging en dat heeft ons zoveel gegeven, daar hou
je een speciale band mee. Ik heb toen doelbewust een
poging gedaan om een hit te schrijven, en dat is gelukt.
Dat nummer hoort bij mij."
GOD MET EEN
HOOFDLETTER
Toch heeft The Scene de afgelopen jaren veel aan
persoonlijkheid gewonnen. Waar op eerdere albums de
opwinding van 'Blauw', 'Open' of 'Iedereen Is Van De
Wereld' centraal stond, zijn de latere albums gevuld met
een afgewogen mix aan veel persoonlijker nummers, naast
het echte popwerk. Veel van die liedjes gaan over de
grote dingen van het leven, over liefde, over dood, over
je eigen houding in het leven. En telkens keert er het
beeld van een God in terug. Lau: "Teksten schrijven
is begonnen als iets waar de muziek nu eenmaal om vroeg.
En daar probeer je je dan in te ontwikkelen, grenzen te
verleggen. Ik ben niet echt gelovig. Ik weet ook niet of
je God nu met een hoofdletter of een kleine letter moet
schrijven. Dat gaat op het gevoel. Voor mij is God meer
een principe, meer een idee dan een persoonlijkheid. Je
zou God ook kunnen vervangen door de oerknal, of door de
fantastische ideeën uit de wetenschap, wormgaten,
snaarvormige trillingen in de microkosmos. In de bundel
'De Sterren Van De Hemel' staan in het lange slotverhaal
'Stella' twee brieven aan Stephen Hawking, de
natuurkundige en science-fictionschrijver, die zulke
geheimzinnige werelden voor mij heeft ontsloten.
Overlijden, doodgaan, dat komt me niet als iets
definitiefs voor. Ik denk dat je geest wel ergens blijft
zweven: er is plek zat in de ruimte, dat heeft de
wetenschap wel aangetoond."
WEES NIET BANG,
WEES GERUST
Hoewel hij de gedachte aan de dood zoveel
mogelijk probeert te vermijden, is Thé Lau niet bang
voor de dood. 'Wij zijn meer bang van de liefde dan
we bang zijn van de dood', zingt hij in 'Bruid' op
de CD 'Arena'. "Alleen het verlies van een kind, een
nichtje van me, daar kon ik helemaal niets moois aan
ontdekken, dat is zo onrechtvaardig." Thé Lau kijkt
een moment zwijgend naar buiten, waar het weer iets lijkt
op te klaren en vervolgt dan: "Volwassenen, grote
mensen, als die moeten gaan, dan moeten ze gaan, dan is
het tijd, dat is niet alleen maar verdrietig.
Uiteindelijk wordt je bevrijd van het leven, dat niet
alleen maar feest, maar ook een flinke opgave is. Al is
het heel gemakkelijk een begrafenis te bederven. Ik was
eens op een begrafenis waar na afloop enorm veel wodka
werd geschonken. Dat vond ik verschrikkelijk. Toen stond
iedereen binnen de kortste keren in allerlei hoekjes met
elkaar te smoezen, dat werkte niet. Voor mezelf zeg ik:
kopje koffie, glaasje bier of wijn, dat is genoeg."
Hij glimlacht bij de gedachte aan zijn eigen uitvaart:
"Ik heb over m'n eigen uitvaart geen uitgesproken
ideeën, voorlopig. Het lijkt me niet aan mij, om daar
van alles mee te willen. Je bent er zelf immers niet bij.
Laat de nabestaanden dat maar invullen, zoals zij dat
willen. Ik hoef niet over mijn graf heen te regeren. Maar
als je me vraagt wat veel indruk op me heeft gemaakt, dan
moet ik denken aan een uitvaart zoals ik ooit in New
Orleans, in de Verenigde Staten, zag. Prachtig, een lange
stoet die dansend en zingend door de straten gaat, ja."
«
[Media]
|
