EINDHOVENS DAGBLAD Paul Wouters, februari 2000

Thé Lau blijft geloven in de rockformule van The Scene. Toch heeft hij even genoeg van ongeïnteresseerde branieschoppers in lawaaierige biertenten. Vandaar koos de zanger, gitarist en sinds kort ook auteur enkele jaren geleden voor een Jacques Brel-achtig theaterprogramma samen met Dante Oei op toetsen. Zaterdag trad hij op in 'De Schalm' in Veldhoven. "Langgerekte biertenten met bars van zestig meter aan beide kanten, hoeven van mij niet meer", zegt Thé Lau tijdens het verwisselen van zijn gitaarsnaren. De zanger en gitarist geeft zijn snaren een levensduur van drie optredens. Het geeft aan hoe zorgvuldig de Amsterdammer met zijn theaterprogramma omgaat. Hij wil voortaan alleen met The Scene spelen voor echte liefhebbers."Ik vermijd de dorpen, waar één keer per jaar een feesttent het hoogtepunt is van het jaar. Je speelt dan voor tweehonderd fans. De rest komt alleen om te drinken en te schreeuwen. Ik heb dat wel gezien."

Lau geeft toe dat het leven met The Scene niet altijd even gemakkelijk is. "Ja, er zijn irritaties. De één wil een koerswijziging, de ander niet. Verder gaf het geflopte album veel ellende. Het lijkt op een voetbalpartijtje. Als je verliest, wordt er veel gekankerd en gezocht naar de schuldige. De zwartepiet wordt dan snel naar mij geschoven. Ik geef volmondig toe dat ik me de kritiek aantrek. Ik voel me nu eenmaal verantwoordelijk. Toch lag het aan de platenmaatschappij. Het album werd niet gepromoot." Welke platenmaatschappij? "Philips", glimlacht Thé Lau. "Nee, het was de Philips-dochter PolyGram, die inmiddels in handen is van een Canadees whiskymerk. Jan Timmer vond dat je naast CD-spelers ook CD's moest verkopen. Wat Boonstra betreft was er geen plaats voor de core-business. We zijn overigens inmiddels met anderen in zee gegaan."

BOEK
Thé Lau is een belezen persoon. In de verloren uurtjes heeft hij zelf inmiddels zijn eerste boek voltooid, dat begin maart verschijnt. Een fragment over zijn ziekelijke moeder: 'Ik kijk haar in de ogen, die waterig zijn, maar in het midden een felle pupil dragen, als een gifkikker op een slap blad, drijvend op het water van een diepe, donkere vijver. Strijdvaardig. Gitzwart, temidden van waterig blauw. Gewend nu om naar het verleden te kijken, dat als een oude plant voortdurend bedruppeld moet worden, of is het de blik. Het doet er niet mee toe'. "De uitgever vond het heel goed", zegt Lau bescheiden. Hij lijkt geen grote prater. Ook niet tijdens het concert: "Ik gebruik voor het contact met het publiek nooit van tevoren bedachte bindteksten. Als ik humoristisch improviseer word ik door de crew spottend Toon Hermans genoemd. Gisteravond hadden we in Steenwijk een zeer bijzondere avond omdat de stroom uitviel. We hebben het concert toen met een paar honderd waxinelichtjes puur akoestisch afgemaakt. Ik doe de dingen op mijn eigen manier, en laat me niet meer leiden door anderen. Als je de zaken niet intens aanpakt, wordt het een slepende bedoening. Ik heb met dit Nederlandstalig programma met groot succes in Parijs gestaan. Daarmee heb ik het bewijs geleverd dat teksten geen hoofdrol spelen. Verder houd ik me niet meer bezig met promotionele onzin. Ik bedoel daarmee een playback-TV-opname van drie minuten waarmee je de hele dag kwijt bent. Het muziekprogramma 'De Vrienden Van Amstel' kan bij mij door de beugel vanwege de ongedwongen sfeer. Ik ben alleen niet kapot van die zogenaamde gezellige finale. Daar weiger ik dus aan mee te doen." «

[Media]