HUMO (B) Oktober 1999

Vier keer zoog het publiek Thé Lau en Dante Oei het podium al terug op en nóg wil het méér. "Mja", zegt Lau terwijl de zaal nog nastampt, "ik ga vanavond, geloof ik, wel gelukkig naar huis." Terecht: tussen Lau en Oei klikt er iets onherroepelijks. Gelukkig last Thé Lau onderweg naar hun onontkoombare hoogtepunt heel verrassend een komisch moment in. Hij leest voor uit bijna uitgegeven eigen werk: kleine Thé speelt op het strand en... "Toen we dichterbij gekomen waren, werd mijn blik plotseling vastgezogen aan het badpak van de moeder van mijn vriendinnetje. Mijn ogen beten zich vast in het kruis van haar badpak, van waaruit in weerszijden kroezige haren ontsnapten, die over het begin van haar dijen krulden... Ze was zich niet bewust van mijn starende blik, maar zeker ook niet van het ontsnappende schaamhaar. Het woord had ik nog nooit gehoord, laat staan dat ik het begrepen zou hebben. Maar ik was een kleuter met een missie, toen voelde ik het al: ik moest iets ontdekken..."

Je songteksten bijten zich meestal vast in de levenspijn, maar in je verhalen sta je ook humor toe. Verdragen je teksten over passie en strijd de relativering van de humor niet?
"Goh, dat is de moeilijkste vraag die je me kan stellen. Ik ken heel veel artiesten die op allerlei manieren emoties in muziek vertalen; bij de songwriters zijn Brel en John Lennon twee grootmeesters. Brel heeft geen humor, Lennon heel veel. Ik heb het altijd heel moeilijk gevonden om daar mijn weg in te vinden. Randy Newman kan ook prachtige songteksten schrijven, maar heeft vaak weer té veel humor. De liedjes waarin ik humor geprobeerd heb, verdwenen ook altijd helemaal. Zo'n verhaal vertellen doe ik liever dan bij wijze van grap 'Una Paloma Blanca' zingen. Een lied met een andere toon vind ik raar, daarna ben ik afgeleid en heb ik moeite om terug te komen tot wat ik eigenlijk met de muziek wilde doen. Om passie, romantiek en humor te combineren moet je, denk ik, heel groot zijn. Mozart kon dat."

Waarin zit de moeilijkheid?
"Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik nogal eens verkeerd word uitgelegd. Ik bedoel: als ik iets zeg waarvan ik denk dat het grappig is, gaan de mensen meestal alleen maar van: 'Oh'. En als ik even later vind dat ik heel serieus bezig ben, begint iedereen hard te lachen. Dat is zo'n beetje Het Probleem Van Mijn Leven eigenlijk, wat op zich misschien wel weer komisch is. Kijk, eigenlijk vind ik 'Blauw' een vrij komisch lied, als je je er een voorgeschiedenis bij denkt toch: een man slaat - zo stelde ik me dat altijd voor - na een ontstellende ruzie de deur achter zich dicht en zet het in het café op een zuipen van jewelste. Eerst zijn er alleen de naklinkende elementen van de ruzies en zijn gegutteguttegut, maar na vijf borrels denkt hij alleen nog: 'Ik ben vrij!' (lacht). En dan, nog een paar borrels later, vraagt hij zich opeens af: 'Wat was haar standpunt ook alweer?'. En langzamerhand dringt zich de gedachte op: ik ben wel vrij, maar ik ben ook een beetje die volslagen idioot waarvoor ik eerder deze avond ben uitgemaakt. En in die gemoedstoestand gaat hij naar huis en zingt zachtjes voor zich uit: 'Blauw, blauw, blau-auw, keer ik terug...' (grinnikt). Ik vind dat zelf nogal een komisch beeld. Ik weet nog voor ik het schreef - ik zat toen zelf in zo'n situatie - dat pas toen ik vlak bij de deur was ik iets begon te voelen als: oh jee, hoe ga ik straks eigenlijk ontvangen worden? Maar die hele kilometer op weg naar huis moest ik alleen vreselijk om mezelf lachen."

Hoe is het idee van die solotour eigenlijk ontstaan?
"Ik zag Randy Newman een keer spelen, in z'n eentje, met alleen een piano, twee keer een heel uur. Dat dat kon en tot het einde boeiend bleef, dat vond ik ongelofelijk. Ik besefte toen al wel dat het voor een groot deel blééf werken omdat hij verschrikkelijk mooi piano kon spelen."

Zoals Dante.
"Ja, Dante is zo'n fantastische toevalligheid die gewoon mijn leven is komen binnenwandelen - als babysit, om precies te zijn. Dat was puur zo'n geval van: je botst tegen iemand op en er gebeurt iets wat met een ander niet kan gebeuren. Hij maakte arrangementen, zei hij, en ik was nieuwsgierig, zo is het begonnen. Alles wat hij deed, vond ik zo mooi en anders. Wij hebben regelmatig aanvaringen over allerlei dingen, maar nooit over stijl en nooit over smaak. Het is, kan ik je zeggen, in muzikale en artistieke samenwerkingen héél zeldzaam dat als de één zegt: 'Dit is niet goed', de ander meteen knikt en zegt: 'Ja, je hebt gelijk'."

Jullie kijken op het podium steeds naar elkaar.
"Ja, om het strak te houden. Ik kijk hoe hij zich voelt. Als ik zie dat hij niet helemaal 100% is, weet ik dat ik zelf wat harder moet werken, en om die reden kijkt hij ook naar mij. Maar vanavond keken we alleen maar naar elkaar om te zeggen: dit is toch echt wel fantastisch."

Bestaat The Scene eigenlijk nog, zullen de mensen zich afvragen?
"Ja, we spelen, maar in de luwte. We hebben twee jaar een heel slechte periode gehad: ruzies, scheldpartijen achter in de auto, met een hoop drank erbij. Het is wat elke band wel een keer meemaakt. We zijn er wel uitgekomen. Alleen kregen we toen net gedonder met de platenmaatschappij, één van die fusies waar de hele wereld volgens mij aan kapotgaat omdat er veel te grote, onpersoonlijke, ontoegewijde organisaties uit voortkomen waarvan ik me niet kan voorstellen dat wie er werkt zich happy kan voelen. Onze laatste plaat is er in ieder geval aan kapot gegaan."

Kan The Scene eeuwig blijven bestaan?
"Ja. Daarom kijk ik goed uit dat het kleine geluk van die goeie sfeer die weer is teruggekeerd niet onder vuur komt te liggen van ordinaire optredens, televisieshows of andere promotionele onzin. Ik wil dat The Scene - dat heb ik altijd gewild - één van die legendarische bands wordt die werkelijk iets in de muziekgeschiedenis van de Lage Landen betekent." «

[Media]