NIEUWS VAN DE DAG Paola van de Velde, februari 1996

Twee jaar geleden zag hij bij toeval een theateroptreden van Karin Bloemen. Dat kan ik ook en misschien wel beter, schoot er door hem heen. Na enkele informele optredens in z'n uppie staat Thé Lau, zanger van de Amsterdamse rockband The Scene, vanaf vandaag drie avonden lang alleen in 'Het Veem Theater', zonder bescherming van de band met slechts pianobegeleiding van Willem Ennes. Om de mooiste Scene-ballads zonder kabaal te spelen. Theemuts-jurken à la Bloemen blijven achterwege ("Ik ben nog niet zo dik"), evenals gezellige prietpraat om de liedjes aaneen te kletsen. "Dat doe ik bij The Scene ook zelden. Ik ben van boven de Moerdijk en Noord-Hollanders moet je zowat met de doodstraf bedreigen om ze in het openbaar iets te laten zeggen. Trouwens, wat valt er te zeggen? De songs spreken voor zich." Zijn solo-optreden moet verstild, ingetogen en vooral heel eenvoudig worden, vindt Lau. "We moeten de belichting nog uitzoeken, maar ik wil graag twee witte spots. Eén gericht op de pianist, de ander op mij. Verder niks. Wat mij betreft is het helemaal in zwart-wit. Zoals in die oude talkshow van Mies Bouwman."

DRANG
Het is, naast de praktische reden dat zijn activiteiten met The Scene elk jaar twee maanden lang stil liggen, een periode waarin Lau zich altijd vreselijk verveelt, vooral zijn behoefte aan stilte die hem naar 'Het Veem' bracht. "Spelen met een rockgroep is prachtig, maar eerlijk gezegd is het ook wel eens leuk om jezelf te horen zingen", zegt de zanger van achter een biertje. "Bij een concert van The Scene spelen de teksten natuurlijk altijd wel een bepaalde rol, maar bij zo'n solo-optreden vervullen ze de hoofdrol. Ik doe steeds mijn best om mooie, diepe nummers te schrijven en het is lekker om te weten dat het publiek nu eens echt daarvoor komt, om echt te luisteren en niet om bier te drinken en te headbangen. Wij spelen nooit ergens waar het stil is. We staan meestal in kabaal, in feesttenten die een enkele keer wel leuk zijn, maar het komt dikwijls voor dat zodra je een nummer hebt afgeslagen, je volledig overstemd wordt door de housemuziek van de nabijgelegen kermis. Eén keer lach je erom, maar de laatste tijd begon ik er behoorlijk chagrijnig van te worden. Ik voelde me haast een primaballerina die in de film 'Showgirls' terecht is gekomen."

SLEUR
Hij bestelt nog een pilsje en vervolgt: "Er zullen mensen zijn die dit nu lezen en denken: 'Wat zeurt-ie nou? We hebben toch een leuke avond gehad?' Ja, alleen vroeg ik me steeds vaker af: voor wie was het vanavond nou zo leuk? Het laatste jaar heb ik een hoop optredens gehad, waarvan ik precies wist wat me te wachten stond. Wat voor sfeer er zou hangen, welke liedjes we zouden moeten doen om daar op in te spelen. In 'Het Veem' is dat anders. Ik heb het gevoel dat alles nu blanco is. En dat is spannend en heel inspirerend." Lau speelt uitsluitend Scene-nummers, zoals 'Het Werk Van God', 'Rigoreus' en 'Alcohol En Tranen'. Hij heeft wel geschikte songs voor een akoestische uitvoering uitgezocht. "Als je ons repertoire doorspit, valt er al een hele hoop af. Wat je overhoudt zijn de zachte, diepe nummers, de ballads, waar we bij een gewoon concert er hooguit twee van kunnen spelen." Sommige liedjes hebben een ware metamorfose ondergaan. Zoals het speciaal voor het TV-programma 'Lola Da Musica' gemaakte, keiharde 'Junkie Met Talent' over Kurt Cobain. "Dat klinkt nu bijna Frans, chansonachtig. Die hard-fans zullen zeker raar opkijken. Daar waar normaal lawaai klinkt, is nu stilte."

ERGERNIS
Vanzelfsprekend brengt Lau ook enkele stukken van de nieuwste Scene-CD, die binnenkort wordt uitgebracht, ten gehore. "Weet je dat we ditmaal een totaal verstaanbare plaat gemaakt hebben?", zegt de zanger, wiens rauwe, hese stemgeluid dikwijls onduidelijk binnensmonds gemompel wordt genoemd. "We hebben het van kantinejuffrouw tot directeur getest, iedereen kon alle teksten goed volgen. Ik erger me altijd wel aan dat commentaar. Buitenlandse artiesten hoeven niet verstaanbaar te zingen. We hebben een Amerikaanse roadie, die net als ik een Bob Dylan-fan is. Onlangs luisterden we samen naar een bandje van hem. 'Wat zingt-ie nou?', vroeg ik. Hij antwoordde: 'Geen idee. Is dat belangrijk dan?'. Hier in Nederland is dat echt een soort terreur. Je mag alleen maar onverstaanbaar zijn als je in een dialect zingt." Hij kijkt op de klok. Bijna halféén in de nacht. Zo laat alweer? Thé Lau besluit maar eens op huis aan te gaan. Tenslotte moet hij dit weekend fris en bij stem zijn. Terwijl hij zich goed inpakt tegen de kou, zegt hij: "Het is afwachten wat het vrijdagavond wordt. Ik heb geen idee hoeveel mensen er komen. Sterker nog, of er überhaupt mensen komen! Maar als het aanslaat, ben ik vast van plan het volgend jaar te herhalen. Ik zie wel waar en hoe. Maar mocht het een succes worden, dan krijg ik natuurlijk prompt de ambitie om het ook in 'Carré' te doen." «

[Media]