HET BELANG VAN LIMBURG (B) Koen Goris, mei 1998

In '91 had The Scene de eer om T/W te openen. Alhoewel, eer. Schueremans kon moeilijk om die Hollanders heen, want hun CD 'Blauw' was een succes van heb ik jou daar. In '92 kwamen Thé Lau en kompanen op de proppen met 'Open', weeral een schot in de roos. The Scene zat op het topje van de wereld - enfin, van de Lage Landen - en daar zaten ze goed. Probleem is natuurlijk dat er dan nog maar één richting overblijft. Langzaam gleden de Nederlanders uit de belangstelling, met als trieste dieptepunt het floppen van 'Arena' in '96. 'Marlene' moet de ommekeer betekenen, zegt Thé Lau terwijl-ie nog een sigaretje rolt. Hij ziet er ontspannen uit, maar toch. "Als het met 'Marlene' niet lukt, zal ik teleurgesteld zijn. Vreselijk teleurgesteld." Dat mag ook wel, want de achtste CD van The Scene is een zacht brokje poëzie, geschikt om om vier uur 's ochtends aan de toog te beluisteren terwijl het café langzaam leegloopt. Al weigert Lau, dat is bekend, zijn muziek poëzie te noemen. "Niet meer", lacht hij. "Het heeft lang geduurd voor ik zelfvertrouwen kreeg wat mijn teksten betreft, en poëzie is sowieso zo'n zwaar beladen woord. Vroeger legde de juf op school uit wat literatuur was en wat niet. Daardoor kreeg die term zo'n nare bijsmaak. Maar nu mag het."

BIERVILTJES
Opvallend is dat The Scene zachter is geworden. Thé Lau ruilde zijn elektrische gitaar voor een akoestische, en 'Marlene' werd voorzien van een hoop strijkersarrangementen. "Het kon zo niet verder", verklaart Lau die keuze. "We speelden steeds harder, terwijl tachtig procent van het publiek bier zat te hijsen in plaats van te luisteren. Ik werd meer en meer teleurgesteld. Ik stond op het podium te luisteren naar een groep die slechter was dan in '93. Nu had ik zelf al eerder met strijkers gewerkt, zo'n drie jaar geleden. Toen ik naar die klank luisterde, begreep ik plots waarom klassieke muziek bestaat. En ik wist welke richting ik uit wilde." Aanvankelijk was Lau zelfs van plan om de teksten dit keer niet zo'n grote rol te laten spelen. "Maar dan wil ik toch weer meer", grijnst-ie. "'Rivier' had bijvoorbeeld oorspronkelijk slechts twee coupletten. Maar mijn handen jeukten: ik wilde gewoon niet dat die tekst al was afgelopen." Wie naar Marlene luistert, krijgt zin om naar Amsterdam te trekken, en de kroegen in de Jordaan of het havenkwartier af te dweilen. Zijn de songs daar ontstaan? "Vroeger schreef ik wel eens liedjes op café", aldus Lau. "Thuis heb ik een hele stapel bierviltjes-met-tekstregels liggen. Wel, daar heb ik nooit een woord van gebruikt. Het deugt gewoon niet. Als ik nu een ingeving krijg, doe ik er niets mee. Als ik het me 's anderendaags niet meer kan herinneren, betekent dat gewoon dat het niet goed was. Hetzelfde heb ik trouwens met gitaarriffs."

BLOEDSTOLLEND
Lau verwacht veel van 'Marlene'. Zelfs op festivals ziet hij de rustige muziek werken. "We hebben namelijk al gespeeld voor studenten in Leiden. Nou, ik hield m'n hart vast, maar het was bloedstollend. Nee, met deze plaat kan je naar de festivals. Als ik zelf toeschouwer ben, vind ik de hardste en de zachtste dingen altijd het leukst. Wat ertussenin zit, vind ik minder, maar net zo'n band was The Scene aan het worden. Het supermagische ontbrak. Dus heb ik gekozen voor de magie." De vorige CD 'Arena' mag dan wel geflopt zijn, dat wil niet zeggen dat Thé Lau nu in Nederland als een lulletje rozenwater beschouwd wordt. Hij staat er nog altijd te boek als een uitstekend tekstschrijver, en dus vroeg de socialistische Partij van de Arbeid hem een campagnelied te schrijven voor de nationale verkiezingen van vorige maand. Lau pende 'Rode Aarde' neer, maar de sossen bedankten vriendelijk wegens gebrek aan trefwoorden als 'sterk' en 'sociaal'. Dan moeten ze maar een reclamebureau in de arm nemen, reageerde Lau, en 'Rode Aarde' kreeg een plaatsje op 'Marlene'. "Ze struikelden ook over het woord rood, want daar willen ze vanaf", zucht de zanger. "Dé kleur is nu paars. Ach, de PvdA, erg socialistisch zijn ze niet meer. Ik heb ook maar op hen gestemd bij gebrek aan een degelijk alternatief. Eigenlijk wilden ze 'Iedereen Is Van De Wereld', maar dat heb ik al aan de antiracismebeweging gegeven. Beter zo. Dat liedje heeft niks met politiek te maken, en de beweging ook niet. Het draait er om mensen. En dat vind ík nou belangrijk." «

[Media]