'Samen
zijn we iedereen', zong Thé Lau in één van de eerste songs. De
ongeveer twee à driehonderd bezoekers probeerden ook zo te denken, want
ze zorgden voor een sfeer die in een volle zaal niet zou misstaan.
Zichtbaar geschrokken door de geringe publieke belangstelling begon The
Scene wat onwennig aan de set. Het publiek en met name drummer Jeroen
Booy hadden er echter zoveel zin in, dat dit op de rest van de band
oversloeg. 'Blauw' klonk nog standaard, 'Samen' was al beter, maar met
name het nieuwe, rustige werk van 'Arena' was meesterlijk. Het
hoogtepunt was echter 'Slapen, Dromen, Zweten', waarin Lau zichzelf
slechts met zijn stem en een Spaanse gitaar moest behelpen. Het publiek
was doodstil en Lau zielsgelukkig. Een paar maanden terug dacht ik nog
een uitgebluste band te hebben gezien. Wat is ongelijk hebben soms toch
heerlijk. «
'Samen
zijn we iedereen', zong Thé Lau in één van de eerste songs. De
ongeveer twee à driehonderd bezoekers probeerden ook zo te denken, want
ze zorgden voor een sfeer die in een volle zaal niet zou misstaan.
Zichtbaar geschrokken door de geringe publieke belangstelling begon The
Scene wat onwennig aan de set. Het publiek en met name drummer Jeroen
Booy hadden er echter zoveel zin in, dat dit op de rest van de band
oversloeg. 'Blauw' klonk nog standaard, 'Samen' was al beter, maar met
name het nieuwe, rustige werk van 'Arena' was meesterlijk. Het
hoogtepunt was echter 'Slapen, Dromen, Zweten', waarin Lau zichzelf
slechts met zijn stem en een Spaanse gitaar moest behelpen. Het publiek
was doodstil en Lau zielsgelukkig. Een paar maanden terug dacht ik nog
een uitgebluste band te hebben gezien. Wat is ongelijk hebben soms toch
heerlijk. «