OOR Willem Jongeneelen, 1992

Het lijkt een nieuwe trend te worden: popjournalisten die het juk van gefrustreerd, mislukt muzikant afgooien. Zo ook ex-Humo-redacteur Frank Vander Linden. Met De Mens grossiert hij in retestrakke, ritmisch onderbouwde powerpopsongs met linke melodieën, geniale gitaarriffs en ontwapenende Nederlandstalige teksten, die enkel in België gemaakt kunnen worden. Serieus, maar met een knipoog. Niet flauw of gemaakt humoristisch, maar wel pittig. Nergens is De Mens zo filosofisch als Hugo Matthysen of zo plat als De Kreuners. Hoewel de ritmesectie (bassist Michel de Coster en freelance-drummer Joost Vandenbroecke) The Jam van vroeger doet verbleken, Frank in het intro van het intieme liefdesliedje 'Maria Zegt' op Billy Bragg lijkt, en zijn gitaar in het vol distortion gestopte bisnummer Neil Young citeert, is De Mens vooral zeer origineel, getuige de Belgische radiohits 'Dit Is Mijn Huis' en 'Jeroen Brouwers (Schrijft Een Boek)'. Thé Lau van The Scene is ook zo'n songschrijver die met weinig woorden verschrikkelijk veel kan zeggen. Het optreden kent het ware rock & roll-gevoel en is er één waarbij alles klopt. Van de verbijsterende speelvreugde, de bloedstollende ballads, de tweeduizend klappende handjes in de lucht, de duizend met straalzender Thé meezingende kelen en de gierende gitaren van Eus tot aan de vlechtjes in het haar van bassiste Emilie (aangebracht door het dochtertje van hun nieuwe Belgische manager Herman 'Torhout/Werchter' Schueremans herself). Magisch. «

[Media]