HET NIEUWSBLAD (B) Rudy Tollenaere, mei 1998

"Ik stond maar op de dertiende plaats in de hitparade van de meisjes, en daarom wou ik gitaar spelen. Want dat is nog altijd wat veel popmuzikanten drijft: succes bij de meisjes. Maar het is in mijn geval niet direct gelukt. Ik ben op dertien blijven staan. Mét de gitaar." Zo beantwoordt Thé Lau, zanger, tekstschrijver en muziekmaker van The Scene, de vraag naar wat hem drijft om te doen wat hij nu al meer dan twintig jaar doet. Op het einde van het gesprek spreekt hij de hoop uit dat er in het gesprek toch wel genoeg humor zat.

Thé Lau is op een leeftijd gekomen dat succes hebben bij de meisjes niet langer zijn drijfveer kan zijn. Wat dan wel? We vragen het hem bij het uitkomen van 'Marlene', de achtste CD van The Scene, nu acht jaar na 'Blauw', het onvermijdelijke referentiepunt voor wie over The Scene spreekt. Lau laste de afgelopen twee seizoenen een geslaagd soloproject in, waarbij hij in culturele centra en clubs zichzelf begeleidde op akoestische gitaar en zich liet bijstaan door alleen maar een toetsenman. Voor hij aan die solotournee begon, liet hij zich ontvallen dat hij het op een bepaald moment moeilijk had met dat The Scene in tenten het beste van zichzelf stond te geven, terwijl ze achteraan in de tent alleen maar stonden te drinken of met bier te gooien.

Niet te verwonderen eigenlijk, voor een zanger die pure poëzie schrijft. En op die poëzie liet Thé Lau voor de nieuwe CD 'Marlene' nu arrangementen schrijven voor strijkers, in plaats van gitaren. Is The Scene dan The Scene niet meer? "We waren op een punt gekomen dat we ons puur door het geluidsvolume door het optreden lieten dragen. Ik ben toen voor de spiegel gaan staan, om mezelf en de band te bekijken, en kreeg een visioen. Ik zag voor mij een vermoeide melancholieke circusleeuw, in een tent die scheuren vertoonde, en op instorten stond. Een tent met trapezewerkers met motgaten in hun pakjes, een circus met zieke beesten. Ik vond het een afschuwelijk gezicht. De nummers die opgevoerd werden, daar was de glans ook af. Op zo'n moment kan je twee dingen doen: stoppen, maar dat is tegen mijn natuur, of je kan zeggen: we doen verder. Toen heb ik besloten dat laatste te doen. Er was nog iets dat me extra motiveerde. Ik zag op de sportpagina's van de krant een foto van de wielrenner Eric Breukink, die van de fiets stapt na zijn afscheidswedstrijd. Het bleek een beschamende vertoning, een derderangskoers, zeg maar. Hij was te ver meegedraaid in het circus. Dat zal mij niet gebeuren."

KLEUR
Er kwam een bezettingswissel bij The Scene: Otto, de toetsenman, verliet de groep, en werd vervangen door Dante, een muzikant met klassieke opleiding, die ten huize Lau kwam babysitten. Dante begeleidde Lau tijdens zijn soloproject, en Lau vroeg hem voor enkele nieuwe nummers strijkersarrangementen te schrijven. "Op een dag stapte ik van onder de douche, belde Dante op, en vroeg hem om voor alle nummers strijkers te voorzien." The Scene klinkt daardoor anders. "De nummers hebben een andere kleur. De strijkers maken van de liedjes eigenlijk olieverfschilderijen. Het is een verslavend geluid, en ook heerlijk om op te zingen. Het was geen eenvoudige beslissing. Het is natuurlijk leuker voor de band om op de nummers mee te spelen, maar als we vonden dat het beter was dat dat niet gebeurde, besloten we het zonder pardon niet te doen. We waren het er allemaal over eens dat The Scene van '93 beter was dan The Scene van '95. Dat is heel pijnlijk voor een band, om dat te moeten vaststellen. Maar we hebben besloten om terug beter te worden."

The Scene blijft een groep. Live worden de strijkers 'geïmiteerd' op keyboards. Behalve toetsenman Dante nemen ook bassiste Emilie en gitarist Eus een deel van de geluiden op de keyboards voor hun rekening. Bij heel grote optredens gaan mogelijk strijkers - van het VRT-orkest - mee het podium op. Lau ziet The Scene zowel optreden in theaters als op festivals. En dan zijn we weer bij het begin, en de vraag wat de man nog drijft. "Waar ik van droom, is een optreden van twee uur waar alles in zit. De sfeer van de zalen en van de festivals. Maar dat kan je alleen doen als je op het eind van de affiche staat. We waren al een goede band, ik wil er nu werk van maken om van The Scene een Europese topband te maken. Die uitdaging houdt me scherp." «

[Media]