(BRON ONBEKEND) Peter Bruyn, april 1996
 Eigenlijk had
The Scene met 'Arena' eens een keer een echte popplaat
willen maken in plaats van weer een rockplaat, vertelt
zanger/tekstschrijver Thé Lau. Toegegeven, het album
klinkt wat anders dan de voorgangers. Het is echter toch
weer een regelrechte rockplaat geworden. Gelukkig maar.
"Toen we eraan
begonnen had ik meer een soort 'Sgt. Pepper's' van The
Beatles voor ogen dan pakweg The Allman Brothers Band",
zegt Thé over de eerste nieuwe studio-opnamen sinds het
meesterwerk 'Avenue De La Scene' van tweeëneenhalf jaar
geleden. In 1994 verscheen nog een prachtig en
representatief, maar in commercieel opzicht tegenvallend
live-overzicht op CD. Voor de groep - en zeker voor Thé
Lau - was daarmee een punt gezet achter een
doorbraakperiode die in 1990 begon. Daarvoor had Thé al
tien jaar met voortdurend wisselende bezettingen onder
dezelfde bandnaam geploeterd in de marge van de
Nederlandse rock. In 1990 maakte Thé met de bezetting
die ook vandaag de dag nog actief is - bassiste Emilie
Blom van Assendelft, drummer Jeroen Booy, gitarist Eus
van Someren en toetsenman Otto Cooymans - het album
'Blauw'. Hartstochtelijk. Nederlandstalig. En nu eens
geen cabaretteksten met rockbegeleiding, maar soul op z'n
Hollands waarbij het altijd draaide om geboorte, dood en
seks. Een mijlplaat. Met de albums 'Open' (1992) en
'Avenue De La Scene (1993) werd het idioom verder verkend
en verfijnd. Twee Edisons en de Nederlandse Popprijs
symboliseerden de erkenning voor het pionierswerk van de
groep.
NIEUWE START
Maart 1996, Een nieuwe Scene-plaat, 'Arena', bij
een nieuwe platenmaatschappij, Island. Voor Thé Lau,
drieënveertig inmiddels, is er in meerdere opzichten
sprake van een nieuwe start. "Kijk, zo'n contract
met Island heeft natuurlijk een bepaalde eh... noem het
maar poëtische waarde. Het is de maatschappij waarop ook
helden van mij zitten: U2, Traffic, Marley. Nee, het
betekent voorlopig niet dat onze plaat buiten Nederland
wordt uitgebracht. Maar ik merk wel dat de
marketingbenadering heel anders is. Ik heb voor het eerst
te horen gekregen dat het niet zo'n punt is als de single
flopt, omdat ze het album toch wel denken te kunnen
slijten. En we zijn als enige Nederlandstalige groep door
een heel zware ballotage gekomen, dat streelt toch ook
wel."
De muzikale veranderingen
op 'Arena' hebben volgens Thé vooral met het
opnameproces te maken. Dat de plaat 'opener' klinkt dan
de voorgangers is volgens hem logisch: "We zaten als
band gevangen in het net waarbij iedereen altijd tegelijk
speelde. Daar moest gewoon eens het mes in. Dus zijn er
nu stukken waarop Otto helemaal geen toetsen meer speelt
en andere nummers waarop ik niets op gitaar doe. We
hebben bij ieder nummer alleen op het resultaat gelet.
Het klinkt wel heel erg 'rock' als je alles met de hele
band 'live' in de studio, zoals wij op eerdere platen
deden, maar het kan ook heel star worden."
Thematisch blijft 'Arena'
dichter bij de eerdere Scene-platen. 'Wees niet bang!'
roept Thé in de openingssong 'Bruid' tegen de
hoofdpersoon die bij aanvang van een nieuw leven door
angst bevangen wordt. Het is een echt Scene-hart-onder-de-riem-lied,
zoals 'Geloof', 'Geef Nooit Op' en 'Open' dat op eerdere
platen ook waren. Hij heeft dit soort songs ook nodig om
zichzelf op te peppen, zegt de zanger. Want als het in
zijn muziek ergens om draait, dan is het zijn
voortdurende strijd tegen de onverschilligheid en het
cynisme. "Ik kreeg laatst een brievenboek van
Flaubert in handen. Dat heette 'Haat Is Een Deugd'. Zo'n
titel, dat vind ik zo cynisch. Daar ben ik niet tegen
bestand."
VERZET
Wat rest is het verzet. De strijd. Vandaar ook
'Arena'. In de titelsong zingt Thé: 'en als je vraagt,
heeft het zin, is het antwoord ja, het heeft zin'. "De
strijd komt in bijna alle nummers van de plaat terug",
zegt de zanger. "Dat nummer 'Arena' heb ik als
allerlaatste geschreven, omdat ik vond dat er nog iets
aan de plaat ontbrak. Het was bedoeld als een wat
lichtvoetiger lied, maar dat is het uiteindelijk toch
niet geworden." De voortdurende strijd als zingeving
voor het leven? The Scene's variant op het Sisyfus-verhaal
over de man die als taak had een steen tegen een berg op
te rollen, die eenmaal op de top gekomen gegarandeerd
weer even hard naar beneden dondert, waarna de klus weer
van voor af aan begint? Ploeteren om het ploeteren? Thé
Lau knikt, maar schudt onmiddellijk daarna ook zijn hoofd:
"Dat kan het zijn, maar daar wil ik niet teveel over
nadenken. Als het zo blijkt te zijn dan kan het een
formule worden en dat is een blok aan het been voor een
muzikant." Hij is een romanticus, vertelt hij. En
dat heeft hij ontdekt toen hij de oorspronkelijke
betekenis van het woord onlangs eens opzocht in een
encyclopedie. "Toen werd het mij op slag allemaal
duidelijk. Een romanticus is iemand die de duistere
kanten van het leven opzoekt, maar dat wél doet in het
vertouwen dat het goede uiteindelijk overwint."
SMEEKBEDE
Het lied met de titel 'Romantiek' blijkt een
regelrechte smeekbede om de passie: 'geef ons de gloed
van verlangen terug'. Een song zoals hij eerder al
'Rigoreus' en 'Kans' schreef. "Die echte
oorspronkelijke vorm van romantiek is zo on-Nederlands.
Dat gaf mij eindelijk een antwoord op de vraag waarom we
met The Scene in België altijd beroemder zijn geweest
dan hier. De Vlaming is een romanticus. Vrolijk, maar
altijd met een sombere ondertoon. En dat geldt voor mij
ook." En dan zijn er natuurlijk nog de 'dromers die
zich aan iets groots vertillen als romantiek', zoals Thé
zingt in het aan Kurt Cobain opgedragen 'Junkie Met
Talent'. Een lied vol mededogen. "Hij was een
persoon die de wereld het beste wou geven en als beloning
opgevreten werd door diezelfde wereld", zegt de
Scene-zanger. "Ja, ik beschouw hem als slachtoffer.
Ik zag hem op TV bij dat MTV Unplugged-concert en het was
zo'n ongelukkig persoon. Kijk, als Vader Abraham
zichzelf, zoals hij onlangs in De Volkskrant deed, de
Gerrit Rietveld van de Nederlandse liedkunst noemt, dan
is dat natuurlijk onzin. Die man handelt gewoon in
liedjes zoals een ander in aardappelen handelt. Bij zo'n
Kurt Cobain draait het hele creatieve proces om strijd.
Bij Vader Abraham niet. Die strijd, dat gevecht, dat is
ook mijn verhaal. Het leven is geen status quo. Morgen
kun je dood zijn. Daarom is het zaak om vandaag nog die
ene ultieme prachtige plaat te maken." «
[Media]
|
