FESTIVALKRANT LOKERSE FEESTEN 1998

Veel woorden gaan wij aan The Scene niet vuil maken: zij zijn nog steeds één van Nederlands beste rockbands. Zij hebben een gigantische lading keigoede songs waarmee ze onder meer op Torhout/Werchter mochten komen. Zanger Thé Lau heeft ook een nauwe band met Vlaanderen, want vrij vaak kan je de man hier tegenkomen in Brussel op een party of een concert.

Vanwaar die liefde voor Brussel?
Thé Lau: "Ik kom hier graag, hier en in Leuven, dat zijn mijn favoriete plaatsen. Leuven is zowat onze bakermat in België; wij hebben onze eerste optredens daar gedaan, voor studenten. Brussel is echt het buitenland, hè. Vlaanderen heeft nog zoiets als half buitenland, zoals Nederland dat vermoedelijk ook voor Vlamingen is. Brussel heeft net dat exotische stapje extra waardoor je in vakantiestemming geraakt. Je gaat bij voorbeeld een winkel in en dan moet je (slecht) Frans spreken, omdat zij geen Nederlands verstaan. Vind ik leuk."

Is het idee tegenwoordig 'minder is meer'? Er komen op de nieuwe CD bijvoorbeeld duidelijk minder gitaren aan te pas?
"We hadden de neiging om altijd twee gitaren te hebben die loeiden en het orgel moest zich daar een weg door banen. Dat moest een keer afgelopen zijn. Het was een beetje te veel hetzelfde en daarom hebben we geleerd dingen rigoureus weg te halen en andere zaken ervoor in de plaats te zetten, zoals strijkers bij voorbeeld."

Wat is het verschil tussen een songtekst en een gedicht?
"Vroeger beantwoordde ik de vraag of ik een dichter was altijd met nee, maar daar kon ik niet meer mee leven. Ik zei altijd: ik schrijf niet, ik zing. Toen wij in Nederland begonnen (in Vlaanderen weet ik het niet zo goed) was het erg duidelijk dat wij populair waren omdat wij in het Nederlands zongen en niet omdat men enig benul had dat wij ook een goede rockband waren. Dat werkt frustrerend en belemmerend, naarmate die teksten beter werden nam dat gevoel van belemmering alleen maar toe. Want in plaats dat er meer applaus kwam, leek het bijna alsof er minder applaus kwam in Nederland."

Deze typisch Amsterdamse rockgroep begon in het Engels, maar switchte al snel over naar het Nederlands. Hun signaalfunctie voor groepen als Van Dik Hout is dan ook groot geweest.
"Het lijkt ook zo dat -onder andere wij- de weg vrij gemaakt hebben voor een enorme hoos aan artiesten die dingen zingen als 'Het Is Altijd Lente In De Ogen Van De Tandarts-Assistente' of 'Busje Komt Zo' of 'Het Is Een Nacht'. Eerlijk gezegd begrijp ik er, wat dat betreft, nog steeds weinig van. Ik dacht toen van: ik ben toch al verder dan dat en mijn bijgedachte was dan ook dat ik ging ophouden met te zeggen dat mijn teksten géén poëzie zouden zijn. Ik kwam ook tegen dat Seth Gaaikema aan ons de Edison uitreikte en toen citeerde hij een stukje uit 'Mijn Straat' van 'Avenue De La Scene'. Hij kende ons voor de rest totaal niet, maar hij zei wel: 'Dames en heren, luistert u nou even wat deze man zingt' en toen las hij een stukje en toen zei hij: 'Dat is Elsschot!'. Toen was ik enorm gevleid." «

[Media]