FRET Tiemen Koopman, 1998

"De afgelopen jaren waren we een soort showband geworden. We luisterden absoluut niet meer kritisch naar onszelf." Aan het woord is Thé Lau, zanger, gitarist en componist van The Scene. Een solotournee in het theater en de muzikale samenwerking met de nieuwe toetsenist Dante Oei deden hem de oren openen. De muziek moest simpelweg beter en subtieler worden. Lau ging zelfs op zangles om het goede voorbeeld te geven. Het resultaat is 'Marlene', een romantisch album waarop violen de boventoon voeren.

In huize Lau krijgen we een voorproefje van het nieuwe album. En inderdaad klinkt The Scene als herboren. Lau zingt beter dan ooit, een ware crooner in de traditie van Tom Waits. De muziek valt op door een frisse aanpak. Er wordt volop gebruik gemaakt van drumloops, samples en originele strijkersarrangementen, zonder de bekende Scene-sound geweld aan te doen. Na het uitbrengen van hun laatste album 'Arena' in 1996 ("een stuurloos project", meent Lau nu) leek The Scene een stille dood te sterven, maar met 'Marlene' laat de groep horen dat zij nog springlevend is. Bijna twintig jaar na de oprichting geeft Lau te kennen dat als het aan hem ligt het Nederlandse en het Vlaamse publiek nog lang niet van The Scene af is.

"Ik vind dat Nederlandse bands te snel uit elkaar gaan", zegt hij in zijn Amsterdamse stamcafé in het westelijk havengebied. "Al moet ik toegeven dat ik op een gegeven moment wel even met dat idee heb rondgelopen. Het succes liep duidelijk terug. We speelden voornamelijk nog in feesttenten met de kermis ernaast. Om de housemuziek van de schiettent te overstemmen, gingen we steeds harder spelen. Ik hoorde absoluut niet meer wat ik deed. Toen ik met die solotournee langs de theaters trok, hoorde ik mezelf voor het eerst weer zingen. Belachelijk natuurlijk. Sommige nummers waren mooier dan als ik ze met de band speelde. Dat moet natuurlijk andersom zijn."

CHAGRIJN
Inmiddels waren de opnamen voor de nieuwe plaat begonnen, maar het resultaat was volgens Lau niet goed. "We hadden een paar nummers opgenomen en die klonken verschrikkelijk. Dat kwam ook door de slechte sfeer binnen de groep. Het chagrijn straalde ervan af. Toen heb ik besloten opnieuw te beginnen en het helemaal anders te doen. Iemand die daarin een belangrijke rol heeft gespeeld is Dante Oei, onze nieuwe toetsenist. Drie jaar geleden heb ik hem ontmoet. Hij studeerde toen nog aan het conservatorium en om wat bij te verdienen paste hij thuis bij mij op. Ik liep met het idee rond om voor 'Marlene' strijkers te gebruiken en vroeg of hij daarvoor de arrangementen wilde schrijven. Dat wilde hij wel. Dante werkt vanuit een klassieke benadering en zijn partijen wijken nogal af van wat gebruikelijk is in de popmuziek. Ik vind dat zelf erg mooi. Hij doet de dingen instinctief zoals ik ze ook wil. Daardoor is er veel meer rust in de band gekomen."

Rust die blijkbaar ontbrak toen Otto Cooymans nog de toetsenpartijen voor zijn rekening nam. Lau en Cooymans bleken muzikaal niet meer op één lijn te zitten en laatstgenoemde moest het veld ruimen. "Erg onrechtvaardig", zegt Lau nu. "Achteraf gezien had Otto al veel eerder door dat het met The Scene de verkeerde kant op ging. In een band zijn de drummer en de bassist de mensen die het hardst moeten werken en Otto was altijd een plaag voor de ritmesectie. Hij was nog niet uit de band of ik ging hetzelfde doen." Toch heeft Lau geen spijt van de bezettingswisseling. "Met Otto ging het niet meer. Ik dwong hem om dingen te spelen die hij niet wilde."

ZANGLES
Vanaf het moment dat Dante zijn intrede deed, luidde het parool: beter worden. "Aan het begin van een repetitie speelde hij op een gegeven moment een paar maten van een sonate van Beethoven. 'Ga eens verder?', vroegen we hem. Vervolgens hoorden we een klassiek stuk dat niemand van ons kan spelen en realiseerden we ons plotseling dat je daarvoor moet werken. Bij Nederlandse bands heerst vaak de misvatting om streetcredibility te verwarren met niet goed kunnen spelen. Dat komt door al die Engelse en Amerikaanse bands die hun techniek altijd meesterlijk weten te verbergen. Zelf zal hij het niet toegeven, maar ik weet toevallig dat zelfs Johnny Rotten ooit zangles heeft genomen."

Iets wat Lau sinds enige tijd zelf ook doet. "Tijdens de optredens in het theater hoorde ik mezelf zingen en kwam ik tot de conclusie dat ik geen geweldige zanger ben. Beter laat dan nooit, dacht ik." Ook drummer Jeroen Booy vond dat hij nog wel wat kon leren en ging eveneens op les. "Mede door Dante nam iedereen de muziek plotseling een stuk serieuzer. je merkte dat bijvoorbeeld bij de Marlboro Flashback-tour; iedereen ging zijn partijen noot voor noot uitzoeken. Wij zijn altijd beschouwd als één van de beste livebands van Nederland, maar zelf had ik dat gevoel al tijden niet meer. Nu weer wel. In 1991 hebben we op Torhout/Werchter gespeeld en toen konden we ons met vrijwel alle andere acts meten. Dat zou nu weer moeten gebeuren. Ik zou daar nu zo weer durven spelen, zelfs als hoofdact."

AGRESSIEF
Op 'Marlene' worden de strijkerspartijen gespeeld door het strijkkwartet van het BRT-Orkest. Live zullen de violen waarschijnlijk meestal uit de synthesizer komen. "In Brussel hebben we laatst een optreden gedaan met tien strijkers. Daar hebben we geen cent aan overgehouden, maar het was wel ontzettend leuk. Iedereen zat op het puntje van z'n stoel. Ik ga me nu verheugen op de paar keer dat we dat weer kunnen doen. Het hangt ervan af hoe de plaat wordt ontvangen. In ieder geval gaan we op 27 juni in Den Haag, de avond voor Parkpop, een concert doen met het Residentie Orkest." Aan het eind van het gesprek wil Lau nog graag kwijt dat er tegenwoordig zoveel leuke muziek wordt gemaakt. "Dan bedoel ik Engelse dance, de Cubaanse muziek en zelfs een aantal nummers in de hitparade. Een jaar geleden waren de Smashing Pumpkins nog een megahit. Ik vond dat toen best goed, maar er knaagde ook altijd wat. Is dit nu de toekomst? Hun houding was zo negatief en agressief. Dat hoor ik nu pas. Veel muziek van dit moment heeft de uitstraling van: kom op, we gaan ervoor! Dat is veel meer mijn stijl." «

[Media]