HET NIEUWSBLAD (B) April 1996

Zes jaar duurt de liefdesrelatie tussen Vlaanderen en The Scene nu al. Zes jaar waarin de vijf Nederlanders alomtegenwoordig waren op de festivalpodia, gouden platen kregen en hits aan de lopende band scoorden. Boven de Moerdijk deden ze er iets langer over, maar uiteindelijk drukten ze The Scene ook daar massaal aan de borst. Zanger Thé Lau: "Heel leuk, al die aandacht, maar voor je het weet sluipen er zowel bij groep als bij publiek gevoelens van sleur, gewenning en voorspelbaarheid naar binnen. En die zijn dodelijk voor een rockgroep." Dus deed The Scene op de nieuwe CD 'Arena' waar heel wat bands van dromen, maar alleen de echt groten in slagen: zichzelf heruitvinden zonder het eigen gezicht te verliezen.

Thé Lau: "Elke nieuwe CD kost me wel een paar slapeloze nachten. Maar tijdens de opnamen van 'Arena' heb ik wel heel veel liggen woelen en zweten in mijn bed. Ik was meer dan bij de vorige CD's ongerust over de goede afloop. We hadden op voorhand afgesproken dat we voor een nieuwe aanpak zouden kiezen. Maar ik merkte bij andere bands dat ze in dat soort situaties dikwijls in krampachtigheid vervallen en daardoor heel geforceerde, onnatuurlijke muziek gaan maken. Die fout moesten wij absoluut vermijden. Aan de kern van ons geluid hebben we niet geraakt. The Scene zal altijd The Scene blijven. Maar het begon wel almaar leuker en uitdagender te worden om steeds wildere experimenten met onze sound uit te voeren. Zo raakte ik in de loop van de opnamen gefascineerd door wat je allemaal kan doen met die computers die in een geluidsstudio staan. Het is tegenwoordig perfect mogelijk om platen te maken zoals je films opneemt: je kan probleemloos songs verknippen en op een ander manier weer in elkaar steken. Wild en luidruchtig is daar een voorbeeld van: we plakten daarvoor twee liedjes aan elkaar: het harde gedeelte van het ene en het zachte van het andere. Ook tekstueel begeef ik me op 'Arena' op een paar onbetreden paden. Natuurlijk zit er nog altijd heel veel van mezelf in alles wat ik zing, maar ik heb deze keer wat meer dan vroeger mijn blik op de wijde wereld gericht. Ik schreef zelf voor het eerst een liedje op basis van een krantenstukje: 'Bruid'. Het was een interview met een kamikazepiloot. Net voor hij zijn vliegtuig instapte, vroeg men hem of hij het nu niet erg vond dat hij zijn lief nooit meer zou zien. Maar hij antwoordde: 'Helemaal niet, de dood is mijn bruid'. Nou, toen ik dat gelezen had, moést ik daarover schrijven."

COBAIN
Eén van de mooiste teksten op 'Arena' is die van 'Junkie Met Talent', jouw ode aan Kurt Cobain. Wat voelde je toen hij stierf?
"Zijn dood deed me denken aan iets wat mijn vader ooit tegen me zei over mijn job. Hij zei: 'Jouw werk hoort eigenlijk te zijn: heel hoog op het slappe koord dansen, zonder vangnet'. Wel, Cobain heeft dat gedaan en is er op een vreselijke manier afgedonderd. Hij was onbetwistbaar een leidersfiguur. Net zoals Lennon en Jim Morrison dat ook waren. Nirvana stak met kop en schouders boven de rest van het gitaarlegioen uit. Maar net daarom werd hij ook dikwijls vervloekt. Laten we eerlijk zijn: na zijn dood werd hij plots door iedereen heilig verklaard, maar toen hij nog leefde, waren er veel mensen die jaloers op hem waren, die hem zijn succes misgunden. Maar dan zie je toch weer dat het cliché waar is: de mensen die je het hardst verwenst, mis je het meest als ze er niet meer zijn. Dit klinkt misschien raar, maar soms gebeuren er dingen in mijn leven die me aan hem doen denken. Een tijdje geleden woonde ik nog in een niet echt leuke buurt van Amsterdam. Op een dag hoorde ik plots een enorm kabaal. Ik rende het balkon op en zag dat mijn buurman, een onopvallende, saaie man die je nooit hoorde of zag, van op de derde verdieping zijn hele huisraad door de glazen puntdaken onderaan het flatgebouw kieperde. Hij ging totaal door het lint. Toen zijn flat helemaal leeg was, ging hij stomdronken, met een fles whisky in de hand, op het balkon staan en dreigde te springen. En plots, tot mijn grote ontzetting, begonnen van op de andere balkons spreekkoren aan te rollen. Zo van: 'Spring dan, lafaard. Je durft niet'. Hij heeft het gelukkig niet gedaan. Dat was Cobain ook, hè: iemand die er onderdoor ging, terwijl de rest van de wereld er stond op te kijken. Het beeld van mijn buurman is dan ook in 'Junkie Met Talent' geslopen."

Jouw vader inspireert je blijkbaar wel meer. Op 'Arena' gaat één liedje vrij expliciet over hem. Het heet 'Wild En Luidruchtig', maar het belangrijkste zinnetje in dat nummer lijkt me 'Ik ben nu groot, maar jouw zwijgen houdt mij nog steeds recht'.
"Klopt. Mijn vader kan enorm goed praten. Hij houdt zonder moeite een heel café drie uur in de ban. Maar toch heb ik vooral die dingen van hem onthouden waar hij over zweeg. Zo sprak hij nooit over de Tweede Wereldoorlog. Vreemd, want zijn vrienden deden niets anders dan praten over hun daden tijdens de oorlog. Een paar jaar geleden las ik plots in een krant dat hij een verzetskruis had gekregen. Ik was eventjes van de kaart. Dat is de kracht van zijn zwijgen. Ik ben ervan overtuigd dat in de opvoeding de belangrijkste informatie niet wordt doorgegeven via regels of wijze raad. Maar wel via dingen waar een vader zich niet eens van bewust is: bepaalde gebaren, de manier waarop hij loopt én de thema's waar hij liever niet over praat. Dat is een theorietje over vaders en zonen dat al lang in mijn hoofd zit. En ik ben onlangs ook vader geworden, dan filosofeer je natuurlijk al wat meer over die dingen."

Je hebt onlangs gezegd dat humor in de rock' n' roll niet cool meer schijnt te zijn. Wat bedoelde je precies?
"Ik zie in Amsterdam steeds meer bands ten onder gaan aan een totaal gebrek aan humor. Het begint met de muziek te ernstig nemen en eindigt met geen grapjes meer durven maken op café uit vrees uit je rol te vallen. The Fatal Flowers waren daarvan het meest bekende voorbeeld. Trouwens, je hoeft maar MTV aan te zetten en naar al die superstrakke tronies te kijken, en je begrijpt wat ik bedoel."

The Scene maakte tot nu anders ook geen platen waar je lekker mee kan bulderen. Maar op 'Arena' staan wél een paar grappige songs. In 'Varken Met Succes' bijvoorbeeld, zet je op een venijnige, maar hilarische manier één of andere Hollandse quizmaster in zijn hemd.
"Mijn hart sprong echt op, toen dat lied af was. Eindelijk een song waar iedereen de grap van zou inzien. We hebben altijd humor in onze muziek gehad, vind ik, maar de schorre, donkere klank van mijn stem heeft een beetje de neiging om die te verdoezelen. En soms blijken er gewoon taalproblemen te zijn. Zo is 'Blauw' niet het doodserieuze statement over Mannen en Vrouwen dat jullie Vlamingen er in zien. Het was bedoeld als een grappige song over dronken zijn. Blauw is namelijk Noord-Nederlands jargon voor dronkenschap. Schrijf het dus maar op: vanaf nu wil ik Vlamingen in een deuk zien liggen als we dat nummer spelen (lacht)." «

[Media]