HET NIEUWSBLAD (B) Dominique Trachet, oktober 1993

De jongste CD 'Avenue De La Scene' van The Scene biedt geen revolutionaire nieuwigheden. Toch is voorman Thé Lau er weer in geslaagd boeiende en soms onverkende schrijfpaden op te gaan. "'Avenue De La Scene' vreet aan je", zegt Lau. "Daardoor wéét ik dat het een goed Scene-album is." The Scene is een Nederlandse groep die in Vlaanderen werd ontdekt en pas achteraf erkenning kreeg in eigen land. De grote doorbraak kwam er met de hit 'Blauw', die The Scene een ticket voor Torhout en Werchter opleverde. De groep bestendigde het succes van 'Blauw' en de gelijknamige CD met het derde album 'Open'. Dat Thé Lau een uitzonderlijk songschrijver is, staat buiten kijf. Iemand die met beklemmende songs als 'Het Werk Van God', 'Rauw, Hees, Teder' of 'Blauw' evenveel klassiekers op zijn naam heeft staan, verdient succes. Thé Lau bewijst dit opnieuw met 'Avenue De La Scene', het laatste werkstuk van The Scene. Muzikaal beweegt de groep zich in een vertrouwd landschap, inhoudelijk en stilistisch verkende Thé Lau andere wegen.

TRILOGIE
De eerste CD's 'Rij Rij Rij', 'Blauw' en 'Open' vormen een trilogie. Met 'Avenue De La Scene' heb je blijkbaar een nieuw hoofdstuk van het Thé Lau-boek aangesneden.
Thé Lau: "Je bent de eerste die het zo formuleert, maar het klopt. Met 'Open' heb ik een boekdeel dichtgeslagen. Na die CD wisten we ook niet welke richting het uit moest. Het leek mij nog te vroeg om iets totaal anders te doen en echt te experimenteren. Eerst wilden we een CD maken met live-registraties, opnamen van repetities en akoestische songs, maar dat werkte niet. Dus kozen we voor een traditionele studio-CD. In het begin vroegen we ons af of hij niet te somber is, wat waarschijnlijk aan de tijdsgeest ligt. Je hebt een kater na elke CD, maar 'Avenue De La Scene' heeft echt aan me gevreten. Het is een album dat hoe dan ook aan je gaat knagen en alleen al dáárdoor weet ik dat het goed is. Als je iets lulligs in elkaar flanst, kan dat nooit zo'n effect hebben."

De teksten zijn alleszins koeler en realistischer. Een song als 'Beschaving' over racisme en godsdienstwaanzin, zie ik niet op één van de vorige CD's staan.
"Dat klopt. Ik zou het niet gedurfd hebben, want het gaat over dingen waarbij je verdomd snel in gemeenplaatsen trapt. In vind trouwens dat muziek en politiek niet samengaan. 'Beschaving' is meer een liedje over menswaardigheid dan een politieke song. Neem nu racisme. Dat kruipt onder je huid, dat kleeft aan je, zeker als je in een stad woont met al die rassentegenstellingen. De beelden van de coup in Rusland raakten me minder diep dan die onderhuidse raciale paranoia. Of zo'n skinhead die met een domme blik de grootste onzin mag verkopen. En dom is een woord dat ik echt niet snel in de mond neem."

De eerste inspiratiebron blijft het ritme.
"Ja, ik begin elk liedje vanuit een bepaald ritme. Een nummer als 'Blauw' schreef ik thuis op m'n akoestische gitaar. De songs op 'Avenue De La Scene' hebben we met de hele groep vanuit het ritme opgebouwd. Daarna werken we een paar riffs uit tot een compositie die ook de inhoud van het nummer bepaalt. Tegenover de rijkdom van klassieke muziek, houdt vooral ritme rock 'n' roll overeind."

En de sobere melodieën, zoals in het sublieme openingsnummer 'Feest'.
"Nou, bedankt. Ik weet wat je bedoelt, maar ik luister tegenwoordig meer naar klassieke muziek. Als je een pianoconcert van Mozart tien keer moet beluisteren om de structuur te begrijpen, heb je wel vragen over de artistieke waarde van wat je aan het doen bent. Maar goed, ik hou ook het meest van sobere muziek. Alleen mag je niet overdrijven. Het effect van te simpele muziek is na één beluistering uitgewerkt."

In 'Recht Van Bestaan' vraag je je af of een liefdeloos leven wel recht heeft op bestaan?
"In het nummer laat ik die vraag open, maar zelf ben ik geneigd daar 'neen' op te antwoorden. Ik heb het niet alleen over de liefde tussen man en vrouw, maar ook over liefde voor alles wat je doet, voor het leven zelf. Heeft iemand die alle dagen in dezelfde monotone tredmolen stapt, die nooit ergens over nadenkt en nooit iets met liéfde doet, recht van bestaan? God die de wereld heeft geschapen zal daar wel anders over denken. Anders had Hij die mensen in de derde ronde steendood laten vallen."

ALCOHOL EN TRANEN
In 'Alcohol En Tranen' zing je 'een zuiver hart kent geen sentiment'. Nog zo'n zin die typisch is voor de nieuwe Scene.
"Ja, maar het loopt voor het zuivere hart in de song slecht af. Het gaat over de weg naar de hel die geplaveid is met de beste voornemens. Het is een portret van mensen die ik ken en met wie het, hoe meer ze hun best doen, alsmaar meer verkeerd loopt. Waarom dat zo is, is me een raadsel. Ik denk daar niet bewust over na. De link tussen het refrein en de coupletten van 'Alcohol En Tranen' kwam in me op toen ik onder de douche stond en zat meteen goed. Ik weet niet hoe ik precies schrijf, waarschijnlijk zou het niet werken als ik het wist. Ik heb kladboeken waarin ik schitterende ideeën neerpen die voor de geschiedenis zeker niet verloren mogen gaan. Als ik die boeken na een jaar doorblader, belanden ze onveranderlijk in de papiermand."

Opvallend is de afwezigheid van Rick de Leeuw, de zanger van Tröckener Kecks die de vorige Scene-CD's produceerde, terwijl jij de Kecks-albums voor je rekening nam.
"Daar zit geen smeuïge muzikantenruzie achter. Rick heeft drie albums van ons geproduceerd, ik vijf van de Kecks en het was tijd om met de samenwerking te stoppen. De jongste Kecks-CD was er te veel aan, daar was iedereen het over eens. Maar we blijven gewoon vrienden. Rick is nog steeds zo'n beetje een stille adviseur voor me. Ach, als een ploeg kampioen speelt, wordt het tijd om te veranderen van coach, moet je maar denken."

Als je kampioen speelt mag je ook denken aan een hogere divisie. Geen plannen over de grenzen heen?
"Niet direct. Ik haat het soort muzikanten dat meteen naar het buitenland wil. Zo is er een nieuwe Nederlandse groep die een eerste CD uit heeft en het land meteen al te klein vindt. Om zoveel aanstellerige naïviteit moet ik hartelijk lachen. Er is toch een zekere rechtvaardigheid als zo'n groep helemaal niet van de grond komt. In ons geval is de taal natuurlijk ook bepalend."

Dat hoéft niet. Ik ken Parijzenaars die onvoorwaardelijke fans zijn van de Tröckener Kecks, toch ook een Nederlandstalige rockgroep.
"Misschien staat ons nog het één en ander te wachten, ja (lacht). Wist je trouwens dat 'S.E.X.', één van onze eerste singles, een enorme hit was in Nigeria?" «

[Media]