HET NIEUWSBLAD (B) Maart 1992

Eén ononderbroken energiestroom van drums, gitaren en keyboards, die tussen twee songs in slechts heel eventjes onderbroken wordt en waarrond zich, emotioneel met pastellen ingekleurd, verschillende vocale melodielijnen slingeren. Dat is het recept van de Nederlandse formatie The Scene. Met een op maat gesneden set van die muziek ging de band zondagavond, voor een zo goed als uitverkochte en volledig plat gaande Gentse 'Vooruit', met de nieuwe Vlaamse tournee rond de zopas uitgekomen CD 'Open' van start. Schitterende en goed onthaalde première voor The Scene, maar volop sympathie en fans waren er ook voor de Vlaamse Nederlandstalige rockband Gorky.

Gorky speelt tijdens de Vlaamse tournee van The Scene en op vraag van Thé Lau zelf, alle supports. Zo toevallig is dat echter niet, want Gorky zit kwalitatief en afgezien van een verschil aan puur muzikale maturiteit, in de Nederlandstalige rock op een zelfde eenzame niveau als The Scene. Dat kan blijken uit de schitterende debuut-CD die het trio recent uitbracht. Ook uit de selectie songs, waarmee Gorky zondagavond in Gent het publiek voor zich wilde winnen. 'Mia' en 'Eisen Van De Romantiek' hoorden daarbij en, op het einde van de set, natuurlijk ook de eerste twee opgemerkte singles van Gorky, 'Lieve Kleine Piranha' en 'Anja', nota bene net op het moment dat in Brussel de finale van de Rock Rally doorging, de rockwedstrijd waarin Gorky twee jaar geleden als derde eindigde en die de definitieve stoot gaf aan het carrièredebuut van Gorky.

WARM
Gorky kreeg een verdiend warm applaus, en alhoewel er achter in de zaal na dat optreden wat meer ademruimte kwam, liet het gros van de dampend hete zaal er geen twijfel over bestaan dat ze voor The Scene gekomen was. Immers, toen de wahwah-klanken van 'Maan', ook al de openingssong van de nieuwste Scene-CD 'Open', over de zaal golfden en Thé Lau zelfanalytisch zong over 'de spirit, de humor en de erotiek, ze zijn niet te vervangen', gensterde het gewoon tussen publiek en podium. Gent had er zin in, dook zonder reserves in de fascinerende maalstroom van de Scene-sound en drukte de Nederlandse bende van Thé Lau figuurlijk maar ook zeer tastbaar tegen de borst. De voorman van The Scene voelde dat ook zo aan, want toen hij na die openingssong de zaal begroette, klonk hij even geëmotioneerd als onbeholpen.

Maar meteen daarna zetten Thé Lau en zijn groep orde op zaken en nemen ze, zoals het een bovenstebeste band betaamt, alle teugels in de handen. Met 'Blauw', de hit en de titelsong van de vorige CD, zaten ze wat dat betrof meteen in de roos, want de hele concertzaal hoste mee op en neer en schreeuwde een bekentenis die men anders nooit maakt. 'Ik heb vannacht gedronken en gezien, hoe geen vrouw ooit krijgt wat ze verdient'. Maar alla, deze song gaat dan natuurlijk wél over een man die na een nachtje wel zeer behoorlijk hijsen in bedenkelijke toestand thuis aankomt. En ongetwijfeld één en ander goed heeft te praten. 'Open', de titelsong van de nieuwe CD, is een song die in de rustiger maar zich magistraal oprichtende melodieën onmiskenbaar nauw verwant is met die weergaloze song 'Het Werk Van God' van de 'Rij Rij Rij'-CD. Een misleidend netwerk van spanning en met koortsige nachtelijke frustraties beladen verwachtingen werd over de zaal uitgesmeerd, vooraleer de song losbarstte in kille en onmachtige woede, vooraleer de soundbuik genadeloos werd opengesneden en alle ingehouden akkoorden, mokerslagen en basroffels er pulserend uitspatten.

ONWRIKBAAR
Groots en mooi was dat, want het is vooral in dergelijke songs dat het emotionele hart van zanger en voorman Thé Lau klopt. Een observator die bij voorkeur door die tijdloze uren van de nacht sluipt, die uren waarop een andere orde, een andere gevoelshiërarchie, een andere moraliteit van kracht zijn. Een verteller die ook louter klankgewijs body geeft aan de steeds weer erg evenwichtig uitgewerkte songs.

Bij dat alles kon Thé Lau steunen op een onwrikbare en dubbelgelaagde sound. Drummer Jeroen Booy en bassiste Emilie Blom van Assendelft gaven geen duimbreed toe aan de soms hakkelend sloffende, soms wild en stomend steigerende partijen van toetsenist Otto Cooymans en Eus van Someren, een gitarist die bijzonder kleurrijke lijnen toevoegde aan het palet van Lau. Hij ging inventief tekeer binnen de strakke lijnen van Lau's songs en blonk vooral uit in een song als 'Geloof' en het door de hele zaal bijna integraal ingezongen 'Rigoreus'. Die combinatie resulteerde in een zeer dichtgeweven, pompend soundtapijt dat onderhand, in weerwil van kritiek vanwege herhaling, zowat het muzikale handelsmerk van The Scene is geworden. Natuurlijk zat ook 'Zuster', de nieuwe Scene-single, in de set, net als een heftige versie van 'Soldaat' en het al even explosieve 'Samen'. Dat The Scene een aantal keren zou worden teruggeroepen, lag voor de hand en de band deed het zonder problemen. Dat leverde onder meer nog een schitterende versie op van 'Iedereen Is Van De Wereld'. Voor wie er na dit concert nog twijfels over had. «

[Media]